Slechte verbinding

Tegen beter weten in kijk ik toch automatisch op de klok. Het is twaalf uur in de nacht en de telefoon blijft stil, al voor het tweede jaar. Even schiet ik vol als mijn vrouw mij feliciteerd met mijn verjaardag maar zij snapt ook mijn emotie op dat moment. Al twee jaar mis ik jouw telefoontjes op het uur der waarheid van het ouder worden. Dat was altijd ons cadeau naar elkaar toe, wakker of niet, twaalf uur in de nacht bellen om elkaar te feliciteren.
Nu blijft het voor altijd stil. Verleden jaar kon ik mezelf niet echt in de hand houden en wilde met alles gooien wat er voor handen lag, maar de macht van de ratio won hier. Buiten het feit dat ik toch alles zelf op zou moeten ruimen en jij zou er niet door terugkomen.

Ik dacht dat ik er nu wel overheen zou zijn. Niet dus, je gemis knaagt nog altijd aan mij als een muis die een stukje kaas heeft gevonden. Een rare vergelijking, maar aangezien ik verslaafd ben aan kaas past het wel in deze context.
Wat kan een mens toch een pijn hebben bij een gemis. Ik heb zoveel verloren in zo een korte tijd, maar jij was de bekende druppel van die emmer die aan het overlopen was van de tranen die ik tot eigen verrassing uit mijn traanklieren liet lopen. Ging gewoon vanzelf, hoefde er niets voor te doen. Ik die nooit huilde, altijd degene was die iedereen troostte, die altijd een ander opving wanneer het allemaal te emotioneel werd.

Ik ben weer een jaartje ouder, weer zonder verbinding met jou. In gedachten hoor ik jouw stem mij toezingen door de telefoon en ik glimlach. Zie ik jouw gezicht en merk dat ik toch weer zit te janken. Slijt zoiets dan nooit? Ja, natuurlijk wel,alleen slijten is een lang proces en je moet het de ruimte geven om het toe te laten.

Ik laat het maar toe, want de verbinding naar boven is verrekte slecht hoor.