Ziek zijn we allemaal wel eens. Een verkoudheid, een griepje of een of andere infectie. Voor de een valt het zwaar, voor de ander is het na een dag of twee voorbij. Helaas moet erkent worden dat sommige ook het leven laten. Minuscule bacteriën of cellen die een invasie plegen in je lichaam. Je immuunsysteem wordt op de proef gesteld. Het is verbazingwekkend hoe deze strijd levert. Het ziek zijn is een gevolg van deze strijd. Winst of verlies hangt af van je gezondheid, je bouw of je leeftijd. Variabelen die bepalen of en hoe je ziek wordt. Soms is het echter onvermijdelijk.

Er is een ziekte die gezinnen en families, maar vooral levens kapot maakt. Kapot van verdriet en onbegrip. Anders zo gezond en goed levende mensen, krijgen de klap van hun leven. Een lijdensweg openbaart zich. Het verschil tussen leven en dood wordt langzaam minder. Deze ziekte is als een dolk in je rug.

Hij kijkt niet naar wie of wat. En waar hij zijn slag zal slaan is ook onbekend. Een seriemoordenaar die op hol geslagen is. Eentje die zich niet zonder slag of stoot gewonnen geeft. Eentje die vecht tot het bittere eind. In jouw of zijn voordeel. Een Ibuprofen of een sinaasappel helpt niet. Wie de strijd wil winnen zou zich moeten inlaten met chemische- en kernwapens. Grof geschut, geen genade. De bestrijdingsmiddelen slopen je. Lichamelijk en geestelijk. Je verandert in een wrak. De hoop op herstel ebt langzaam weg.

Steun en liefde heb je nodig om deze donkere tijden te doorstaan. Een duw in de rug om de hoop niet te laten varen. Neem je verliezen, maar houdt niet op met vechten. Vechten voor je bestaan. Vechten voor hen die niet willen dat je gaat. Maar wat is het je waard? Hoe ver wil je gaan? Kies voor datgene dat zorgt voor een vredig bestaan. Denk niet aan anderen, kies voor jezelf. Pijn is er in verschillende vormen. Wat kan je aan?

De klok tikt door. Met of zonder jou. Herinneringen zullen blijven, voor eeuwig vastgelegd. Koester de momenten van vrede en geluk. Wat er in jou omgaat, gaat mijn besef te boven. Ik kan wel hopen en willen, maar deze oorlog is niet van mij. Jij hebt het zwaard in handen. Jij trekt ten strijde of zwaait de witte vlag. Onthoud alleen één ding. Wat je keuze ook zal zijn, ik sta aan je zijde.


BuddhaWriter

Geen vogel vliegt te hoog die met zijn eigen vleugels vliegt

9 reacties

Mup · 29 juni 2009 op 10:27

Een hart onder de riem voor iemand die je na staat, met een duidelijk einde, stekte,

Groet Mup

Mien · 29 juni 2009 op 13:51

Sterke column.
Goed ook dat voldoende ruimte laat voor interpretatie door de ziekte niet te benoemen.

Mien

lisa-marie · 29 juni 2009 op 18:14

Goed geschreven over hoop,vrees en moed.
Het einde raakt mij, de rest ook maar vooral het einde.

arta · 29 juni 2009 op 19:07

Erg mooi geschreven!
🙂

axelle · 29 juni 2009 op 19:36

“Ik kan wel hopen en willen, maar deze oorlog is niet van mij.”
Die gaat … diep!
Axelle

rammcel · 30 juni 2009 op 10:35

Een erg sterk verhaal, ik wou dat ik zo kon schrijven, vooral het einde is erg goed. Chapoo Gary :wave: :wave:

maurick · 1 juli 2009 op 01:26

Goed stuk, vooral het slot maakt het stuk krachtig.

Ik ben een tijdje niet op Columnx geweest, maar nu ik weer eens wat van je lees, zie ik dat je echt flink gegroeid bent met je schrijven.

Keep up tha good work.

Garuda · 18 juli 2009 op 01:17

Inderdaad lang geleden Maurick! Dank je wel voor je positieve reactie! De vele kritiek werpt zo zijn vruchten af.

Garuda · 18 juli 2009 op 01:18

De rest ook bedankt voor de opstekende reacties.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder