Soms, heel soms durf ik het aan in de buurt van kleine kinderen te komen. Ik heb het niet zo op kinderen. Ze zijn best schattig als ze net geboren zijn, maar vanaf het moment dat ze beginnen te praten wil ik me het liefste uit de voeten maken. Waarom? Omdat kinderen zo verdomde eerlijk zijn. Ik ben het niet gewend dat mensen me confronteren met de werkelijkheid. Volwassenen zijn er goed in alles er rooskleuriger uit te laten zien dan het is, en daar voel ik me veilig bij. Maar kinderen drukken mij met mijn neus op de feiten, en dat is even slikken. Mijn oom is net overleden, en ik was met mijn neefje in de stad zodat zijn moeder het een en ander kon regelen. Iemand vroeg aan mijn neefje iets over papa en mama, en de reactie die daarop kwam zorgde dat ik even een brok in mijn keel kreeg. ‘Papa is dood hoor, dus die hoeft niets meer. Overmorgen gaat hij naar de hemel, en ik ga hem uitzwaaien. Ik heb een tekening gemaakt en die mag hij meenemen’. Slik.. Wij zijn gewend de waarheid wat te verzachten, we willen het mensen niet onnodig ongemakkelijk maken. Maar kinderen zijn nog niet bedorven door wat wij als maatschappij elkaar hebben opgelegd. Kinderen zeggen het tegen je als je haar stom zit, of als je uit je mond stinkt. Ik zou het mijn buurvrouw nooit durven zeggen. Kinderen zeggen het gewoon eerlijk als ze niet met iemand willen spelen, en ze voelen zich daar geen moment bezwaard over.
Ergens zouden we een voorbeeld moeten nemen aan kinderen. Kinderen spelen met nep wapens in plaats van met echte. Ze kijken naar Sponge Bob en Totally Spies. Ze kijken niet naar het nieuws, ze zien niet hoe er zich weer een gezinsdrama heeft voltrokken 3 straten van hen vandaan. Als ze ruzie hebben schieten ze hun ‘vijand’ niet neer, maar pakken ze hun speelgoed af. Ze houden zich niet bezig met financiële vraagstukken en economische crisissen. Nee mijn nichtje houdt zich bezig met hele andere dingen. Zo vroeg ze laatst aan mij waarom Nederlanders wel Vlaams kunnen spreken maar Belgen geen Nederlands? En of er, net als dat er bij Harry Potter kinderen worden geboren in tovenaars gezinnen die niet kunnen toveren, ook Barbapappa kinderen zijn die niet kunnen veranderen van vorm..
Misschien dat ik als goed voornemen voor 2009 eens meer moet gaan denken als kinderen. Dan schrikken ze me niet meer zo af en heb ik tenminste leuke en écht interessante onderwerpen om over te praten. Want zeg nu zelf, wie wil er nou stiekem niet weten of Smurfen ook blauwe plekken krijgen als ze vallen..
6 reacties
Sofia · 11 januari 2009 op 13:52
Ik zou de angst van het personage beter begrijpen, als er situaties geschetst zouden worden waarin het personage met zichzelf geconfronteert werd, door een eerlijke, nietsontzeggende uitspraak van een kind.
Prlwytskovsky · 11 januari 2009 op 15:05
[quote]Kinderen spelen met nep wapens [/quote]
Ja, en dat zouden de ouders er nu eens uit moeten rammen. Opvoeden heet dat.
Sorry hoor, voor deze impulsieve reactie.
Kun je nagaan wat jou schrijfsel in mij wakker maakt. Goed zo!
Mien · 11 januari 2009 op 22:40
Wie het kind in zichzelf verliest is gedoemd tot ontwondering.
Mien
Anne · 12 januari 2009 op 12:55
Niet voldoende to the point, te veel herhalingen, en inderdaad met Sofia eens dat er een stukje in zou moeten waarmee het hele verhaal echt voelbaar wordt. Een confrontatie met jezelf en een of meer van je frustraties, zwakheden, gevoeligheden. Nu blijft het een opsomming die niet verder komt dan het heel algemene, en het onderwerp verdient veel meer specificatie, en leent zich bij uitstek voor bijvoorbeeld een mooie veelzeggende anekdote, gelardeerd met mijmeringen.
Mosje · 12 januari 2009 op 16:36
Ik wil een eerlijke reactie geven op dit stukje. Maar ja, ik denk als een kind, dus ik weet niet of je dat wel aankunt. 😉
O ja, smurfen vallen niet, met uitzondering van de valsmurf.
Avalon · 26 januari 2009 op 12:49
Die oudere kinderen pakken ook elkaars speelgoed af (lees: vrouwen of land) maar dan beginnen die andere kinderen weer te huilen. Op een gegeven moment kwamen ze erachter dat erop slaan toch beter werkte dan huilen en een tijd later kwamen ze erachter dat erop schieten nog veel sneller een gewenst resultaat had.
Wapens zijn dus geen gemene slachtapparaten, het zijn middelen om snel te bepalen van wie het speelgoed is…