Ik zie mezelf graag als een tolerant, vredelievend mens.
Geduld is weliswaar niet mijn sterkste kant, maar door veel te oefenen beheers ik het nu redelijk goed. Ik hou niet van ruzie, niet van agressieve daden en ik hou er over het algemeen genomen, niet van om grof taalgebruik te gebruiken. Ik ben al met al best een beschaafd mens, denk ik. Behalve …wanneer ik op de weg zit. Wanneer ik achter het stuur zit, veilig en wel in mijn auto dan verandert er iets in mij. Het is sterker dan mezelf, hoezeer ik mij er ook tegen verzet.Ik word een schaduw van degene die ik pleeg te zijn in het dagelijkse leven.Snij mij niet af want ik scheld je verrot. Ga niet als een Zondagsrijder rijden wanneer het een doordeweekse dag is, want je wilt niet weten wat ik je toe wens in zo’n geval.
Ik werd me pas van deze nare eigenschap bewust toen ik kinderen kreeg.
Ieder kind kopieert zijn ouders tot op bepaalde hoogte (of moet ik juist zeggen diepten, in dit geval?) dus al vlug kreeg ik te pas en te onpas mijn scheldwoorden terug te horen, uit een onschuldige kindermond. Dat mocht natuurlijk niet. Ik keek in mijn eigen spiegel. Shit werd al vlug vervangen door chips, en stik-toch-de-moord door steek-toch-de-lamp-aan, zoals mijn vader het altijd al zei. Het vergde enige oplettendheid en concentratie, wat juist op de momenten dat ik de adrenaline door mijn lijf voelde gieren, niet echt aanwezig was. Maar ook hier weer geldt: het went.
Toch overkomt het me nog weleens.
Alles wat ik in het echte leven niet rechtstreeks zou durven zeggen, gooi ik er ongegeneerd uit wanneer ik (alleen) achter het stuur zit. Al mijn frustraties kanaliseren zich en komen er op die plaats uit. Goedbeschouwd doe ik er niemand echt kwaad mee. Ik steek nooit een middelvinger op, beledig mensen enkel en alleen wanneer ze me niet kunnen horen, en zorg dat de liplezers onder ons geen wijs kunnen uit mijn vocabulaire brouwsels. Glimlachend kan ik namelijk de meest ernstige verwensingen lispelen. En het is nog functioneel ook. Het lucht namelijk ook op.
Ik kom thuis en heb alle overtollige ballast op mijn medeweggebruikers geprojecteerd.
Ik durf zelfs te stellen dat het me een betere moeder maakt. Mijn geduld heb ik namelijk hard nodig hier in huis. Het is beter voor mij én voor mijn kinderen dat ik af en toe auto rijd.
Soms kijk ik vol verlangen uit naar het moment dat ik weer de snelweg op mag.
U bent gewaarschuwd!
17 reacties
Mosje · 7 juli 2005 op 09:09
Ik vrees dat er weer heel veel mensen zullen reageren met “heel herkenbaar”.
Heel herkenbaar dus.
😛
bert · 7 juli 2005 op 09:46
Over dit onderwerp zou ik eigenlijk wel eens de uitleg van een psycholoog willen horen.
In die afgesloten auto willen veel mensen op anderen schelden terwijl ze weten dat die anderen het niet kunnen horen.
Thuis, bijvoorbeeld als het misgaat bij het klussen, zul je mij enkel en alleen gigantisch horen schelden als ik weet dat er iemand in huis is die het juist wel horen kan. 🙂
En dat terwijl ik dan eigenlijk op mezelf scheld.
Zelf kan ik dit niet echt verklaren. 😕
Ma3anne · 7 juli 2005 op 10:10
De psychologische verklaring lijkt me niet zo moeilijk, Bert.
Eigenlijk deugen we allemaal van geen kant en zijn we enkel in onze auto’s onszelf. Buiten die auto houden we de schijn op.
Gelukkig ben je niet de enige, Champ. Geneer je niet. 😀
WritersBlocq · 7 juli 2005 op 10:11
De asfaltjungle, die weet wat, ja…. tis nooit saai 😡 en ik probeer me niet op te (laten) naaien, al lukt dat niet altijd. In het Wilde Westen waar ik woon gaat het er harder aan toe, terwijl er meer stilgestaan wordt. Jammer wel, je kan het ook gezellig hebben in de file. Praatje maken, krantjes ruilen, waarom niet?
Li · 7 juli 2005 op 11:25
Onherkenbaar. Ik heb alleen maar een fiets. Dus het risico dat ik daar vanaf wordt gemept, als ik iemand voor klootzak of beldel uitmaak, is stukken groter. 🙁
Li
Weer lekker snel-weggelezen trouwens 😉
klungel · 7 juli 2005 op 11:41
Leuk stukje om te lezen.
Ik ben ook wel nieuwsgierig naar de uitleg van een psycho.
Ik hoop dat deze uitlatingen alleen verbaal zijn en niet in het rijgedrag verwerkt worden ;-).
Als ik de reacties lees wordt het anders weer een stukje onveiliger op de weg :-(. Verder denk ik dat het voor je kinderen niet veel uitmaakt of je godverdomme of potvolblommen zegt op zo’n moment. Ze voelen de energie toch wel en ook hoe je dat oplost. Het heeft wel een cosmetisch effect natuurlijk :-).
Persoonlijk relativeer ik liever dan dat ik afreageer.
(Klungel is taalkundig totaal niet goed maar miste wel een paar spaties :-))
Domicela · 7 juli 2005 op 11:58
Gooi het eruit, in de auto, de tuin, te paard of tijdens het klussen. Wat de lieverdjes van jou niet leren, krijgen ze wel op school te horen 😉 😉 😉
Sluit me wel bij Li aan: ook ik ga fietsend door het leven, na jaren te hebben gemopperd in de auto. Nu mopper ik alleen nog bij tegenwind kracht 7 +.
Kees Schilder · 7 juli 2005 op 12:10
Heb me altijd verbaasd over dat gedoe in een auto.Zou ik nooit doen 😀
Wright · 7 juli 2005 op 12:39
‘Wegwoede’, is eigenlijk een kwestie van arrogantie. Wie eraan lijdt, vindt diep van binnen dat iedereen voor hem uit de weg moet, omdat zíjn missie die dag het belangrijkst is.
Het maakt bij mij degelijk verschil hoe ik in de auto stap, als ik er chagerijnig en gehaast in stap, is het verloop van de rit duidelijk te voorspellen. Je weigert op zo’n moment te anticiperen, met als gevolg frustraties en de bijbehorende scheldpartijen.
Wel lekker, soms..
😛
Troy · 7 juli 2005 op 12:48
Jij bent ontzettend beschaafd: Shit en stik toch de moord, zijn naar mijn idee behoorlijk beschaafde uitlatingen van boosheid ;-). Zelf oefen ik iets minder censuur uit wanneer de trein weer eens vertraging heeft…(of wanneer zo’n @!#$ automobilist mij bijna omver rijdt)
champagne · 7 juli 2005 op 12:50
Oh ja, was ik nog vergeten te melden…ik overdrijf ook graag 😀
KawaSutra · 7 juli 2005 op 17:42
[quote]…. en stik-toch-de-moord door steek-toch-de-lamp-aan[/quote]
Ja, dat schreeuw ik ook altijd in de auto zodra ik weer zo’n halve zool zie rijden in het donker zonder lichten aan. Net als Bert reageer ik altijd luider als ik passagiers in de auto heb, het lijkt zo nutteloos als niemand je hoort.
Leuk beschreven, Champagne! 😀
pepe · 7 juli 2005 op 19:57
[quote] Al mijn frustraties kanaliseren zich en komen er op die plaats uit. [/quote]
Geweldig toch. Dat scheelt weer een hoop tijd aan therapie, maak van je hart geen woordkuil.
Inderdaad best heel h……..r. ;-), weer erg leuk geschreven Champagne
Raindog · 7 juli 2005 op 22:56
Hebben jullie dat nummer ook het repertoire Wright? Dat van Catatonia? 😉
Zelf ervaar ik het verkeer over het algemeen als de belichaming van deze tijd (en ik weet dat ik nu als een ouwe lul klink): iedereen vindt zichzelf het belangrijkst en mensen zijn belachelijk verbaasd wanneer je ze eens voorrang geeft wanneer dat volgens de regels gezien helemaal niet hoeft.
Maar zeker een leuke column. Een kijkje in het koninkrijkje dat auto heet.
KingArthur · 8 juli 2005 op 00:30
Jou reactie die je hier beschrijft heb ik de laatste tijd met de snelheid waarmee columns hier worden geplaatst. Godver, shit alweer tig columns te lezen. Ik hou het niet meer bij. Word ik nu oud of wil ik teveel? Ach schijt, leuke column. Moest ook weer even terugdenken aan ‘De tijdreiziger’.
melady · 8 juli 2005 op 01:53
Ben het hartgrondig eens met King…je kan je kont niet ff een slag keren of er staan alweer tien columns..maar oké.
[quote]Ik steek nooit een middelvinger op[/quote]
Ik steek mijn duim op voor je column
Louise · 8 juli 2005 op 13:37
Goh Champ, weet totaal niet waar je het over hebt:-D maar je hebt er erg leuk over geschreven!!