Spiegeltje, spiegeltje aan de wand

Wie ben ik nu eigenlijk? Ben ik wel iemand…of misschien toch Niemand? Vragen die mij, mede dankzij een op zichzelf gerichte maatschappij, zo bezig hielden. In een cultuur van egocentrisch gedrag maakte de grijze massa me verslaafd aan de spiegel. In de honger, mezelf te ontdekken, stond ik er uren verblind in te staren. Of ik ijdel was? Fascinatie is misschien een betere omschrijving voor mijn gedrag. Ik wilde zo graag begrijpen maar raakte steeds verder bij mijzelf vandaan, met iedere aanblik die ik in het reflecterende glas wierp. In plaats van antwoorden kreeg ik vragen bij de ontelbare gezichten die ik zag. Een ene keer met fel priemende ogen van woede of een andere maal met gedoofde kooltjes die de wanhoop nabij stonden. Maar wie er tegenover mij stond, bleef mij een raadsel. Ik raakte verward en voelde mij bedrogen.

Totdat, na vele jaren, een getekend gezicht in de spiegel tot mij sprak. Het keek me aan alsof het me wilde vragen wat ik nu werkelijk zag. Het antwoord was net zoveel verhullend als dat het oplossingen bood. Een reflectie in de realiteit, een omhulsel met onzekere inhoud. Het inzicht deed me realiseren hoe dom ik werkelijk ben geweest. Jaren heb ik gekeken zonder te zien.

Langzaam ging ik me openstellen voor de omgeving en merkte dat de spiegel mij als vanzelf werd voorgehouden. Voorzichtig hield ik deze ook anderen voor. Want ik ben het niet, die belangrijk is. Maar het is de omgeving die mij als middelpunt centraal stelt. Zonder omgeving ben ik namelijk geen zoon, geen broer, geen collega, geen vriend…geen vijand. Het werd mij niet altijd makkelijk gemaakt maar ik leerde wel wie ik werkelijk ben. Want ik ben…!