Vanaf het moment dat ik de sleutel van mijn eerste flatje in het slot stak bekroop mij een onbestemd gevoel. Er was “iets” of “iemand”. De lift was ook eng. Geen snelle facelift maar zo’n oude goederenlift, die kraakte en niet leek te kunnen kiezen of hij zou blijven hangen of doorgaan. Failliet, maar met geleende spullen en krijgertjes maakte ik er een gezellige 25 vierkante meter van. Mijn zus naaide gordijnen en vrienden hielpen met verhuizen. Voor een knaak kocht ik een kokosplant voor in de hal, dat was goedkoper dan een poster. Nou, daar zat ik dan, bang en alleen. De gordijnen sloot ik hermetisch af met wasknijpers zodat “ze” mij niet konden bespieden.
Samen met mijn moeder ging ik naar het asiel om twee katten te halen die mij een fortuin kostten, maar het dubbele waard waren. Die hebben daar ook nooit kunnen aarden en konden ineens met een dikke staart blazend door de kamer racen. Dit bevestigde mijn gevoel dat er iets heel erg mis was. Wat zagen zij dat ik niet zag? Geesten? Energieën? Oh, ik was zo bang.
Na alle seizoenen doorlopen te hebben vond ik blindelings de weg. Je kent dat wel: het licht zit hier, de wc is acht stappen van je bed, die dingen. Op een avond kwam ik in het pikkedonker thuis. Het stormde en onweerde en ik wist niet hoe snel ik naar binnen moest. Met verkleumde vingers draaide ik de deur op het nachtslot en liet de sleutels vallen. Ik knalde het licht aan, maar het knopje zat er niet. Het zát er gewoon niet! Mijn keel werd dichtgesnoerd, paniek overmeesterde mij. “Dit zal het zijn, nu komt waar ik al die tijd bang voor ben geweest” schoot door mij heen. Er gebeurde nog niets. Ik tastte tevergeefs de hele muur af op zoek naar de lichtknop. Onweer verlichtte mijn hal en ineens zag ik een arm op tien centimeter van mijn gezicht. “Nu is het met mij gedaan!” schoot door mij heen.
De stilte voor de dood, zo voelden de daaropvolgende momenten die niet in tijd zijn uit te drukken. Ik stond als aan de grond genageld, maar de arm kwam niet dichterbij. Wanhopig waagde ik nog één poging om het licht aan te doen. Pats, ineens baadde ik in licht en angstzweet. De arm was niet meer dan het blad van de kokosplant die was omgebogen en ik haalde opgelucht adem.
Toch blijft het gevoel dat er “iets” was in die flat. Die deur heb ik jaren geleden resoluut dichtgetrokken, maar het gevoel blijft dat er meer is dan wij zien.
17 reacties
pepe · 29 maart 2005 op 17:17
[quote] Ik stond als aan de grond genageld, maar de arm kwam niet dichterbij.[/quote]
Even dacht ik dat Kareltje dit schreef, ook zo’n angsthaasje. Alleen al een spookverhaal vertellen tegen bedtijd en ze slaapt de hele nacht niet 😉
Weer leuk om deze column te lezen!! 😛 😛 😛
Ik geloof ook wel dat er meer is dan we vaak zien, maar ben er niet bang voor.
Ma3anne · 29 maart 2005 op 19:35
Ik kan me je doodsnood helemaal voorstellen. Sommige huizen voelen gewoon niet goed en dan moet je stevig met je beentjes op de grond blijven om geen spoken te zien. Vooral als je er (net als dieren) gevoelig voor bent.
Niet bang zijn is de beste remedie je ertegen te wapenen, is mijn ervaring.
Lekkere wegleescolumn met een heel verhaal erachter.
champagne · 29 maart 2005 op 19:49
Ik voelde de spanning toenemen terwijl ik las.
Mooie column.
Ook Boeddah, mijn kat, speelt graag het spelletje met me: ik zie, ik zie wat jij niet ziet en het is…:-(
KingArthur · 29 maart 2005 op 21:03
Er is zoveel meer dan wij kunnen zien. We hebben toch niet voor niets vijf zintuigen? Of zinspeel je hier op een zesde? 🙂
Eddy Kielema · 29 maart 2005 op 22:04
Goed geschreven, een beetje Roald Dahl-achtig, griezelverhaal! Slaap je nog steeds met het licht aan of is het daarvoor te lang geleden? 🙂
Angelique · 29 maart 2005 op 22:25
Geweldig leuk om te lezen, zeker nu ik zo mijn ogen ga sluiten. Er is zeker meer, dat blijkt maar weer uit dit soort verhalen. 🙂 😕
sally · 29 maart 2005 op 23:51
Als je eens wist hoe vaak ik me lam schrik van m`n eigen schaduw…
Misschien m`n slechte geweten??? 😛 😛 😛
kortom:
herkenbaar!
Li · 30 maart 2005 op 00:27
[quote]maar het gevoel blijft dat er meer is dan wij zien.[/quote]
En zo is het!
Bloedstollend spannend vind ik deze column WB!
Hulde
Wright · 30 maart 2005 op 08:14
…….loopt het goed af?
[size=xx-small](ben halverwege gestopt, te eng….)[/size] 😮
Louise · 30 maart 2005 op 08:43
Spanning opbouwen, dat kun je absoluut!
Ik ben van het slaapwandelen en vaak herken ik al slaapwandelend m’n eigen huis niet meer. Een afschuwelijk bedreigend gevoel. Vergelijkbaar met jouw verhaal, maar dan een klein beetje anders;-)
WritersBlocq · 30 maart 2005 op 11:13
Ik heb daar 2,5 jaar gewoond en woon alweer een poos in een heerlijk huis dat goed voelt. Maar zulke dingen vergeet je niet, het onverklaarbare enzo… Voor jullie dus ook veel herkenbaarheid, ik ben niet verbaasd. Wist ik dat van tevoren door mijn 6e zintuig…?
Kees Schilder · 30 maart 2005 op 11:35
[quote]maar het gevoel blijft dat er meer is dan wij zien.[/quote]
Ja, ik ken dat gevoel. Soms vergeet ik wel eens mijn aura te poetsen en dan weet je het wel weer.Wapperende gordijnen, klotsende melkflessen,wasknijpers die rondvliegen.Afijn,gisteren bij de oogarts geweest en die constateerde een overgevoelig derde oog, waardoor de rondwandelende geesten in mijn huis een beetje wazig overkwamen.
Nee, zonder gekheid, ik weet wat je bedoelt.geweldige column weer
WritersBlocq · 30 maart 2005 op 11:45
Jouw 3e oog is volgens mij bijziend, helderziend en verziend tegelijk. Weleens aan tele-lenzen gedacht? Beschrijf de wereld die je dan ziet en vermaakt ons met een griezelsmulcolumn Kees!
Mup · 30 maart 2005 op 11:48
[quote]Het zát er gewoon niet![/quote]
Het zal aan het tijdstip liggen, en aan mijn bui, maar ik moest zo verselijk lachen toen ik dit las.
Maar ik snap wat je bedoeld, denk ik,
Groet Mup.
Ab · 31 maart 2005 op 00:03
Hoi Pauline, gave column heel herkenbaar, maar niets om bang voor te wezen. Het is juist heerlijk vind ik. ab 😮
WritersBlocq · 31 maart 2005 op 09:37
Ik zal nooit meer bang voor spoken zijn Ab, ik zie er regelmatig 1 ’s morgens, in de spiegel :laugh:
Mosje · 31 maart 2005 op 21:56
Heel onherkenbaar.
😛