Sport is voor gehandicapten

Ook de laatste Paralympics zijn me weer volledig ontgaan. Terwijl ze uitgebreider dan ooit op tv geweest zijn. Ik had wel tijd om te kijken maar geen zin. Geen minuut heb ik gezien. Ik houd gewoon niet van zitvolleybal, rolstoeltennis en boogschieten voor blinden. Ik houd ook niet van sport voor sporters met alles er op en er aan. Niet om naar te kijken tenminste. Maar ik kan niemand het recht ontzeggen om zich onderuitgezakt op de bank te vergapen aan rennen of rollen al dan niet achter een bal aan. Het heeft even geduurd maar, waarschijnlijk omdat Erica Terpstra zich met haar volle gewicht vierkant achter de gehandicaptensport opstelde, is de tv overstag gegaan. De ontelbare fans van rolstoelbasketbal, ligfietsen en voetballen met platvoeten komen nu ook aan hun trekken. Maar het meest profiteren de sporters met een kleine oneffenheid zelf. Altijd hebben ze in de schaduw van kerngezonde sporters moeten leven. Ze trainden net zo hard en hadden net zoveel over voor hun sport maar nooit kwamen ze in de schijnwerpers. Aan die oneerlijke situatie is een einde gekomen. Sterker nog, sporters die voor ze gehandicapt raakten geen schijn van kans hadden op een seconde media-aandacht worden eenmaal met handicap opeens tv-geniek. Onze eigen wereldkampioene rolstoeltennis Esther Vergeer viel als tennisser niet op toen ze nog niet in de rolstoel terechtgekomen was. Nu is ze de ongenaakbare heerseres in haar discipline.

Gehandicapte sporters zijn gewoon helemaal uit het verdomhoekje gekomen. Het verdomhoekje van de recreatiesport. Miljoenen kerngezonde recreatiesporters zouden er een voorbeeld aan kunnen nemen. Ik weet van een fietsrecreant zonder veel talent die meer kilometers wegzet dan Armstrong en Ullrich samen. Hij heeft in zijn eentje het parcours van de Tour de France gereden in 8 dagen terwijl de profs er 3 riante weken voor hadden. En zonder hagen juichende toeschouwers, zonder zoenen van de rondemiss, zonder gele trui, zonder vette contracten en zonder olympische medailles. Helemaal niets kreeg hij ervoor. Zelfs geen medaille in de categorie ‘krankzinnige inspanningen die nergens goed voor zijn’. Geen hond die er een seconde aandacht voor over had. Maar stel nu eens dat dit oermens een arm miste, hij zou de medailles voor het oprapen hebben en de pers niet van zich af kunnen slaan.

De gehandicaptensport heeft ook een belangrijke bijdrage geleverd aan sport in het algemeen. Het aantal sportnummers is gewoon enorm toegenomen. Behalve de 100 meter vrije slag zwemmen voor 2 benigen en -armigen is er nu een 100 meter vrije slag zwemmen voor mensen met een onderbeenamputatie. Er is een 100 meter vrije slag zwemmen voor mensen met 2 onderbeenamputaties. En een 100 meter vrije slag zwemmen met een onderbeenamputatie en een long minder. Je kan het zo gek niet bedenken. Het aantal variaties is eindeloos. Het kan alleen maar een kwestie van tijd zijn tot er nieuwe spectaculaire onderdelen het licht zien zoals schaken voor verstandelijk gehandicapten, de evenwichtsbalk voor spastici en synchroonzwemmen voor schizofrenen. Die versnippering heeft nog een interessant gevolg. Sportonderdelen worden soms zo klein dat alleen domme pech ervoor kan zorgen dat er iemand zonder medaille naar huis gaat.

In het land der blinden is eenoog koning, het zou het motto van de gehandicaptensport kunnen zijn. Maar eigenlijk geldt het net zo goed voor ‘gewone’ sport. Olifanten en beren mogen niet meedoen aan wedstrijden gewichtheffen en een hardloper is met zijn 2 benen vergeleken met hardlopers met 4 benen zoals paarden, of met 4 poten zoals hazewindhonden ook gehandicapt. En daar hoor je niemand over. De echte gehandicapten zijn eigenlijk de bankzitters die afgestompt zitten te kijken naar anderen die lekker aan het sporten zijn. Gehandicapt of niet.