Stank voor dank

Langzaam ontspan ik mij in het kleinste kamertje van mijn huis om de hoop op te geven. Aan de heerlijke maaltijd die ik de avond ervoor had genoten, zit nu ineens een vervelend luchtje. Niet dat die lucht aan de avond ervoor te danken is want daar was niets op aan te merken. Het gezelschap was aangenaam, het weer was ons gunstig gezind en het eten, naar een recept uit de renaissance, bleek nog lang niet bedorven.

Eerder denk ik dat het onwelriekende aroma dat ik nu produceer te maken heeft met de manier waarop zaken zijn gelopen. Resultaten van een grootscheepse reorganisatie van werkzaamheden lieten namelijk op zich wachten. De afdelingen verkeerden in grote onzekerheid en hadden het gevoel deel te nemen aan een tos. Het is een dubbeltje op zijn kant, wordt er munt uit geslagen of gaat het de kop kosten?

Na de laatste aanzet om mijn endeldarm te ledigen van is mijn druk volledig weg. Iets dat binnen het programma niet leek te lukken. Het toenemende wij-zij gevoel zorgde er voor dat de heren aan het stuur met samengeknepen billen zaten waardoor er afgeknepen werd. En in plaats van het hoofd koel te houden moesten er daarom koppen rollen.

Om dit hoofd niet roemloos door te spoelen, hadden de medewerkers het initiatief genomen hem een laatste avondmaal aan te bieden. Een initiatief dat de persoon in kwestie ook zeer kon waarderen en daarmee was deze opzet in ieder geval wel geslaagd.

En terwijl ik mijn kont afveeg, bedenk ik dat de aansturing van deze organisatorische facelift wel erg rigide is. De bril waardoor gekeken wordt lijkt geen oog te hebben voor menselijke aspecten. Want het aangeboden etentje als blijk van dank voor zijn inzet mocht uit eigen zak betaald worden. Daar was helaas geen pot voor.