Dingdong…

“Hier volgt een bericht voor reizigers richting Deventer en verder.
In verband met een kapotte bovenleiding is er tussen Almelo en Deventer, op last van de brandweer, geen treinverkeer mogelijk. U wordt geadviseerd uw reis via Hengelo en Zutphen voort te zetten.” De intercity naar Hengelo staat langszij. Ik bel met het thuisfront en vraag of over Hengelo reizen een optie is. Na enige minuten laat echtgenoot weten dat dit een urenlange omweg betekent.
Ik besluit de gang van zaken rond de bovenleiding voorlopig af te wachten. Overnachten bij familie in deze regio kan altijd nog.
Aan de andere kant van het perron komt vanuit Hengelo een stoptrein tot stilstand en deze kan alleen maar terug. De machinist krijgt zulke tegenstrijdige instructies dat hij er wanhopig van lijkt te worden.
Er stappen reizigers in en uit. Vertrekken doet deze trein in elk geval niet.

Er volgt een nieuwe mededeling.
“De internationale trein vanuit Duitsland richting Schiphol zal arriveren en blijven staan. Wanneer deze trein zal verder rijden is niet te zeggen.”
Pech als je een vliegtuig moet halen.

Opnieuw de mededeling dat je alleen via Hengelo en Zutphen verder kunt reizen. In de verte arriveert toch een trein, deze was vermoedelijk de kapotte bovenleiding al gepasseerd.
Sommige medereizigers zetten het op een rennen om mee te kunnen naar Hengelo.
Ik ren niet mee want ik hoop dat die bovenleiding snel klaar is. Tot mijn verbazing wacht deze intercity niet op alle rennende passagiers, maar vertrekt gewoon. De frustratie is groot.
De machinist van de stoptrein krijgt het zwaar te verduren, terwijl de arme man er niets aan kan doen.
Een groep gestrande voetbalsupporters is niet blij dat de wedstrijd Heracles-Heerenveen zonder hen gespeeld gaat worden.
De volgende mededeling luidt dat er gratis koffie en thee verstrekt wordt. De medewerkers in de kiosk verschieten van kleur als deze opgefokte reizigers daar gebruik van willen maken.
Sommigen, met een biertje op, hebben duidelijk de pest in en hun luidruchtigheid neemt toe.
De sfeer op station Almelo wordt er niet gezelliger op. Ik overweeg, om van het perron af te zijn, in de internationale trein te stappen. Van Schiphol naar huis is uiteindelijk maar een half uur als ik echtgenoot vraag me daar op te halen.

Dan rijdt het boemeltje uit Mariënberg binnen en ik bedenk dat dit de oplossing is. Met dit treintje naar Mariënberg en vandaar naar Zwolle, biedt de kans in elk geval vanavond nog thuis te komen.
Dat deze mogelijkheid niet wordt omgeroepen heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat dit spoorlijntje door een andere maatschappij wordt geëxploiteerd. De machinist is zo aardig om het perron op te stappen en aan meer reizigers te zeggen dat ze met hem kunnen verder reizen.
Het treinstel stroomt deze rit behoorlijk vol. Met drie keer overstappen bereik ik, een uur en een kwartier later dan de dienstregeling aangeeft, mijn eindbestemming.
In mijn beleving heb ik de hele avond op station Almelo gestaan, het blijkt nog geen uur te zijn geweest.

Categorieën: Algemeen

Ferrara

Wie sturen kan zeilt bij elke wind

8 reacties

SIMBA · 13 februari 2013 op 16:30

Als ze gratis koffie gaan aanbieden dan weet je dat het een serieus probleem is…..

Mien · 13 februari 2013 op 16:57

Maar de hamvraag is natuurlijk.

Stond je nu in Stad Almolo of in Ambt Almelo?

Ik hou niet zo van openbaar beroer.
Maar dat kan ook aan mij liggen. :hammer:

Mien

Nachtzuster · 13 februari 2013 op 18:01

Wat een leuke column, Ferrara. En zo herkenbaar voor iemand die dagelijks met de NS spoort. Het gratis kopje koffie heb ik al menigmaal aan mijn neus voorbij laten gaan door de ineens lange, lange rijen bij de kiosk.
Waarvan de helft volgens mij bestaat uit mensen die toevallig door de stationshal lopen.
Mensen met warme handen en een perfect zittend kapsel. Mijn haardos ziet er na tijden koukleumen op het perron uit alsof ik dagenlang in de rimboe heb gelopen( en zo voel ik me dan ook).

Yfs · 14 februari 2013 op 08:41

Ik reis maar heel af en toe met de trein, maar vind het altijd geweldig om mensen te bestuderen, tenminste, als ik eenmaal in de trein zit. Niet wanneer ik op een koud en tochtig perron sta, rillend van de kou, bepakt en bezakt, onzettend nodig moet plassen, nergens kan zitten en maar één ding wil, naar huis!

Heel erg leuk geschreven Ferrara! 😀

Meralixe · 14 februari 2013 op 09:08

En ik die dacht dat men enkel in België klungelt bij de spoorwegen en het openbaar vervoer.
Hier is er bij de hoogste instanties vergaderd over een ‘verplicht’ overlevingspakket. Over de inhoud, een thermosje koffie en enkele repen krachtvoer is men het al eens. Over het aantal dagen dat de noodlottige reiziger zou moeten kunnen overbruggen is men er nog niet helemaal uit. Er is ook uitbundig nagedacht over oplaatpunten voor G.S.M. en aanverwante apparatuur. De vaststelling dat er ongeveer vijftig verschillende aansluitingsmogelijkheden zijn en men dit in een technologisch zeer hoge maatschappij niet zo maar tot een eenheidsworst kan ombuigen zorgt er voor dat er andermaal geen afdoende maatregelen kunnen worden genomen. De moe getergde reiziger zal nog een beetje moeten…wachten! 😉

O…En… Leuke column! :hammer:

Harrie · 14 februari 2013 op 11:55

Dit voelt als fietsen zonder zijwieltjes. Dat gaat ook soms heel traag.

Sagita · 15 februari 2013 op 11:59

“Op last van de brandweer” ? verschuilt NS zich daar vandaag de dag achter. Gelukkig ben je onbeschadigd thuisgekomen en hebt er ook nog dit leuke verhaal voor [i]tussen het spoor[/i] aan overgehouden!
groet Sa!

arta · 17 februari 2013 op 12:08

Altijd fijn, met de trein! 😕

Leuk neergezet weer, deze, Ferrara!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder