Station

Een station is haast per definitie een plek waar je aan voorbij gaat. Dagelijks of uitzonderlijk, naar het werk of op reis. Binnen, opstappen, vertrekken, klaar. Een gebruiksgebouw. Al is het niet helemaal duidelijk waar ‘het station’ begint, waar het zijn bestaan opgeeft. Gebouw en concept wijken uit elkaar. Zeker nu stations meer en meer gelijkenis vertonen met winkelcentra. Een station leeft. Zoals een luchthaven leeft, maar dan routineuzer, regelmatiger, statiger, zonder de hoogtepunten. Het station is traag als een amoebe. Het beweegt zich voort op schijnvoetjes. Het verplaatst zich stilstaande in de buurt. Trekt extremen aan, stoot het gemiddelde routineus af. Terug de straten op.

Het station is een hart waar elk druppeltje bloed een individuele behandeling krijgt. Verdelend op bestemming, op tempo, op stijl, op leven. Binnen langs straten en deuren, weg via sporen of terug naar af.

Het station is een octopus die met zijn armen om zich heen grijpt. Met zijn tentakels trekt het mensen naar binnen, slingert anderen met ongekende kracht de deur uit. Variërend enkel in tempo en intensiteit van afstoten.

Vandaag ben ik naar het station gegaan, zomaar. Om er eens stil bij te staan. Afstand nemen en dan naar dat intrigerende schouwspel kijken. Het leven zoals het is. Dan zie je mensen haasten en razen, dan zie je tranen van vreugde, tranen van verdriet. Dan zie je dat de achterblijvers het erger vinden dan de vertrekkers, dat vooruitgaan meer waarde heeft dan stilstaan.

Het leven trekt aan je ogen voorbij. Net zoals in het moment voor je sterft, naar men zegt. Dan pas zie je de metaforen waar het station voor staat. De metafoor van het reizen maar eens te meer van het vluchten. De metafoor van het vertrekken naar ergens, [i]destination unknown[/i]. Ik ben op een mentale trein gestapt en ben vertrokken. Het station is een metafoor voor het leven.