Stationskoffie

De stoptrein richting Deventer ratelt langzaam voorbij. Naast me staat een jongedame. Of beter, een prinses. Zo mooi staat zij daar. Ze rookt gehaast een sigaret. De superieure geur doet een A-merk vermoeden en zij paft zo stevig dat ik even denk dat roken een vorm van sport is. De longen moeten wel baat hebben bij zulke inhalige teugen. Ik roer langzaam door mijn koffie. Waarom, dat weet ik zelf ook niet. Suiker en melk door de pleur, ik heb het nooit gebliefd. En toch sta ik daar als een halve josti over de bodem van het afvalpapieren bekertje te schrapen. Ik vraag me af of iemand het ziet. En wanneer ze het zien, of ze dan ook weten. Dat in al mijn ijverigheid, ik het toch voor spek en bonen doe. Ik ben het jongetje dat mee mag doen met de grote mannen. M’n punten tellen niet maar dat geeft ook niet. Zolang het er aan de zijkant maar mooi uitziet.

Het golven van mijn koffie. Haast synchroon met het haar van mijn prinsesje. Dat wuift sensueel, aangedreven door perronstocht. Het heeft iets rustgevends. Zij heeft iets rustgevends. De grote blauwe ogen van mijn bosnimfje kijken mij doortastend aan. En ik, ik ren zowaar een keer niet weg. Ik verstop me niet in mijn inmiddels kaalgeschraapte bekerbodem. Nee, ik kijk ook haar aan. En ik verstop me in het moment. Samen. Met haar.

Het prinsesje pakt haast achteloos haar pakje sigaretten. Ze rookt Marlboro’s. Even twijfel ik. Op haast erotische wijze brengt ze de sigaret naar haar dieprode en volle lippen. De brok in mijn keel wordt dikker. Haar zachte hand glijdt in haar broek. Mijn adem stokt. Uit haar zak haalt ze een aansteker en brengt deze op subtiele wijze richting de sigaret die haar volle lippen nog verder vult.Ik merk dat haar aansteker dienst weigert: Een geschenk gods en ik sla toe. Langzaam maar vol vertrouwen stap ik op haar af en quasinonchalant bied ik haar een vuurtje aan. Ze kijkt me aan, haar ogen glimmen. Zachtjes probeert ze me te bedanken.

Maar het enige wat ik hoor is een diepe piep gevolgd door het bronstige geluid van een opborrelende en waarschijnlijk bontgekleurde rochel. De substantie slikt ze zichtbaar weer door. Ze kijkt verschrikt.. Toch geen topsport. Toch geen prinsesje. Het was allemaal maar schijn.