Dolend door een witte kamer. Vierkante, rechthoekige, ronde, ovale en langwerpige wanddozen aan alle muren. Stekkerdozen aan het plafond, hangend aan witte kabels. Ze roepen en schreeuwen. “Contact, contact!”
Een man, de armen, handen, kruislings over zijn middel naar achter vastgebonden. Strompelend, haast vallend kriskras door de ruimte. Zoekend, smekend. Angstval en wanhoop in de ogen. Roept voortdurend. “Contact, contact!”
Het zou toch moeten matchen.
Stekkerdozen bungelen voor de man zijn hoofd. Wreed. Hij probeert te springen. Tevergeefs. Geen contact.
We laten hem nog een kwartiertje lopen. Dan mag hij terug naar zijn kamer.
“Nee, nee …!” De man wil niet.
“Opladen, opladen, laat me opladen, alsjeblieft!”
Mannen in witte jassen begeleiden de man naar zijn kamer.
“Morgen beter.”
De deur van de kamer valt dicht. Het slot omgedraaid.
“Geen verkeerde dag.” Besluiten de mannen in witte jassen.
De volgende dag mag de man weer dolen. Totdat de inkeer volgt. Verlossing van zijn stekkerdooscomplex. Pas dan volgt stap twee naar de ultieme bevrijding van zijn oplaadfobie 3.0.
0 reacties