Sterre der zee

Het is stil in huis. De echtgenoot verkoopt auto’s en de dochter doet een hazenslaapje. Ik strijk, was af en verjaag monsters in de dromen van dochterlief. Aan deze taken komt nooit een einde. De dochter zal nog enige jaren dromen over gemene dieren, en elk bord of glas zal wel nog honderd keer door mijn handen glijden. Of op de grond vallen, zoals wel vaker gebeurt.

Zij is nu veel jonger dan ik me herinner. Soms leg ik mijn hoofd op haar buik en luister naar het leven in haar. Ze trekt dan intussen aan haar of steekt vingertjes in oren, en breekt intussen mijn hart. Ze vult ons huis met kraaisirenes en weert de winterkou buiten. We vergeten weleens dat ze er niet altijd was. Het lijkt ook zo vanzelfsprekend: dat er een sterretje hemelhoog is met dezelfde naam, en dat wij daarom nog meer van haar houden.

Onze gesprekken gaan tegenwoordig over haar stoelgang. Hoeveel het is, welke kleur het heeft, of het niet te loperig is. We bellen niet meer over grote dingen maar over het papje dat de dochter at en vervolgens uitspoog over mama. Bijna wereldvreemd zijn we daar niet door gechoqueerd maar vragen we ons meteen af of alles goed is met haar.

Angstvallig pennen we haar “mémoires” neer om herinneringen vooral niet te vergeten. Ook anderen, zoals mijn vader, delen mee in onze angst. “Dag mormel. Jij kan al veel lawaai maken, roepen en tieren en je zwijgt geen minuut. (een echt meisje)” Op die momenten mis ik mijn moeder het meest. Ze zou het schriftje volgeschreven hebben. Maar tegelijk ook niet, want schrijven met een kleindochter die voortdurend in je armen ligt, is niet evident.

Het is inmiddels avond. De dochter is wakker en iedereen zal het geweten hebben. We knutselen een ster voor in de kerstboom en ik denk aan mijn twee Marijkes. Eentje bovenaan in de boom en eentje eronder.

Je ne vais plus pleurer, je ne vais plus parler, je me cacherai là à te regarder, danser et sourire, et à t’écouter, chanter et puis rire.