Sterven op afspraak

Het is alweer bijna 22 jaar geleden, dat mijn moeder zelf de regie over haar sterven nam. Dat was haar keuze, dat had men te respecteren.. Dat deden wij kinderen ook…Alhoewel het te triest voor woorden was, mocht ik als een na de jongste, mocht haar begrafenis regelen, terwijl zij lag te sterven.. Hoe ironisch is het lot van de mens. Die bewuste avond 25 maart 1985, het was op een maandag belde ik een bevriende begrafenisondernemer op. Deze firma heeft contacten met het Koninklijk Huis, dus ik was in goede handen…nee, mijn moeder was straks in goede handen.. Terwijl mijn broer Max en mijn zus Wilma beiden bij het bed van mam zaten te wachten op haar laatste zucht, was ik bezig om mijn pijn en verdriet heerlijk weg te drinken thuis, in goed gezelschap van mijn twee oudste zussen en zwagers.

Mijn toenmalige vriendin liep alleen maar bier en koffie aan te slepen. En terwijl ik zo al die catalogusmappen de ronde liet gaan bij mijn familie, had ik steeds de neiging om vreselijk te gillen. Als de dag van gisteren staat alles nog op mijn netvlies en in mijn hoofd. Elke zucht, elke opmerking, elk commentaar over de kist, een steen, een graf, de kaarten, alles komt ineens weer boven.

Vreemd, je zou zeggen dat alles toch wel slijt na 22 jaar..Niet dus… Om elf uur ’s avonds belde mijn jongste zus Wilma op. Mamma had haar pilletjes gehad, dus in korte tijd zou zij vredig sterven.. Het geroezemoes op de achtergrond viel ineens weg. Wij waren doodstil. Iedereen wachtte op het verlossende woord, we moesten toch nog wachten tot half vijf in de ochtend. De kist was besteld, de kaarten uitgezocht, ik moest alleen een bandje morgen geven met de muziek die mijn moeder wilde. Voor de rest was alles geregeld.
Nou moest alleen mijn moeder nog sterven. De telefoon ging weer, het was mijn jongste zus Wilma “mamma heeft haar pilletjes uitgespuwd ze krijgt een injectie, en heeft de zusters van de avonddienst even gedag gezegd, en de dokter kwam nog even langs, die groette ze ook nog even, ze slaapt nu, en nu is het maar wachten”.
Dat wachten duurde tot ’s ochtends half vijf, toen overleed mijn moeder met een grote glimlach. Ze had het wel gehad in het leven hier op aarde, ze mocht er op eigen wil uitstappen, omdat haar lichaam zo verkankerd was dat geen enkele arts nog wilde twijfelen over euthanasie. Dat had mijn moeder zelf al bepaalt. ”Zolang ik nog helder ben, en geen pijn wil ik blijven leven,. Maar als de pijn mijn leven gaat beheersen wil ik als mens waardig afscheid van iedereen kunnen nemen”. Het is zo gebeurt, het moest zo zijn..Zij had een afspraak met de dood op haar condities.. Lieverd wat was je dapper, wat was je sterk. En nog iedere dag mis ik je. En daarom is de maand maart voor mij zo’n kutmaand..Waarom? Omdat mijn neef Rik jarig was, en zijn vader zat bij zijn stervende oma….kun je nooit meer vergeten. Omdat Mark jarig was, en ik mijn zus moest feliciteren met de verjaardag van haar zoon, en condoleren met het verlies van mamma, dat was op de dag van de begrafenis… Ik ben nog goed terechtgekomen, al heb ik nog steeds moeite met de emoties van die bewuste dag. Mijn jongste zus Wilma is blijven steken in haar verdriet over de dood van haar moeder.
Max is helaas ook niet meer, maar boven zullen ze het best wel over die avond gehad hebben. Als de kapitein van een schip het schip verlaat Is de bemanning overgeleverd aan de genade Van hen die het Zullen begrijpen… Mam ik steek zoals elk jaar op 26 maart een kaarsje voor je aan….Het licht zit toch wel in mijn hart.