Steunzooltjes

Ik ben kwaad, zeer kwaad. Geen ruimte voor een vriendelijke intro, geen nieuwsgierig makende aanhef, gewoon de frustratie en de woede in dit schrijven stampen en hopelijk wat opluchting voelen is al wat ik nu wil en zal doen. En het kort houden!!!!
Het begon allemaal een zestal jaar terug. Een sputterende achillespees dwong me de dokter te raadplegen. Die stuurde me door naar “specialisten.” Indien ik werk zou maken van deze column zou ik hier enkele geleerde termen en ronkende titels van deze mensen kunnen meegeven die voldoende vertrouwen schenken aan “Jan met het petje.”
De conclusie van deze heren kwam op het volgende neer: Ouder wordende man met overbelaste achillespezen, mede veroorzaakt door voeten die behoorlijk doorgezakt zijn.
De oplossing voor dergelijke kwaaltjes, gewoon, steunzolen die de voeten terug in een oorspronkelijke stand dwingen en vervolgens de achillespezen de nodige rust bezorgen.

Dat was zes jaar geleden.

Schoenen waren te klein, anderen werden aangekocht in functie van de zooltjes, versleten zooltjes werden na een tweetal jaar vervangen door andere, deze keer niet terugbetaald door de ziekenkas. Wie nu denkt dat er hier eentje op zijn centen aan het letten is heeft maar gedeeltelijk gelijk.
Er was meer, de achillespees bleef tegenwerken. Er was nog meer, ik kreeg ongemak in de volledige voetzolen van beide voeten alhoewel de hinder in de achillespees van de rechtervoet de bovenhand had. Mijn wantrouwen voor de steunzolen werd weggewuifd door degenen die het konden weten. “Oudere mensen die, zoals ik, nog enige ambitie hebben en een bijna dagelijkse portie beweging op hun agenda trachten te plaatsen moeten er goed op letten dat ze niet te veel hooi op hun vork nemen en raken al vlug overbelast!” Ik, ik was te geweldig geweest.

De hinder, zowel bij de achillespees als de beide voetzolen steeg. Nogmaals een bezoek aan de dokter drong zich op. Mijn slordigheid voor het al dan niet dragen van de steunzooltjes werd me kwalijk genomen. Samen met nog maar eens 18 massages aan de achillespees werd er ook besloten om toch maar eens een stapje verder verder te gaan bij de onderzoeken.

Ik miste de laatste maanden vooral het lopen dat ik maar achterwege liet daar ik dit niet meer pijnloos kon beoefenen. Resultaat van déze beslissing; vijf kg toegenomen.
Zowel de dokter als de kinesitherapeut drongen er op aan de steunzooltjes constant te dragen.

In de verdere speurtocht om tot een oplossing te komen werd er ook een afspraak gemaakt met een specialist “orthopedie,” voor alle duidelijkheid, deze keer in een ander hospitaal.
Deze man onderzocht de zaak en zag twee (kloeke) in niets afwijkende voeten en stelde voor de achillespees aan een bijkomend onderzoek via een N.M.R. te onderwerpen daar dit hoogst waarschijnlijk een geschonden buitenrand of een inwendige kwetsuur betrof.
De steunzooltjes vergeleek hij met “foltertuigen.” De pijn in de beide voeten was bijna zeker te wijten aan de verkeerde diagnoses van zijn collega’s.

Waar ben ik nu het meeste kwaad om?
Wel, gans de tijd, al die jaren was ik wantrouwig tegenover die zooltjes maar telkens dwongen de heren me om ze toch te dragen. En nu, nu zit ik hier met de gebakken peren: Twee voeten die ondertussen amper in staat zijn pijnloos twee km ver te wandelen en die iedere morgen het eerste half uurtje nauwelijks aan stappen toe zijn.
Bovendien, nu is er eindelijk een besluit deze zooltjes niet meer te dragen maar dat brengt wel met zich mede dat de voeten andermaal gedwongen worden terug een andere houding aan te nemen. Het weglaten van die zooltjes is geen toverformule die meteen inhoud dat het probleem met de voeten van de baan is. Integendeel ik maak me sterk dat dit wel eens een lange weg zou kunnen worden. De vraag of dat ik ooit nog in staat zal zijn om bijvoorbeeld een dagje pijnloos in ’t stad te wandelen durf ik niet te stellen.

En toch, en toch dwing ik mezelf tot optimisme.
Op 19 januari wordt de N.M.R. van de achillespees én de voet genomen en heb ik een tweede afspraak met de orthopedagoog in wie ik nu mijn vertrouwen heb gesteld. Die wil eerst het probleem van de achillespees oplossen.
Ik schaar me achter zijn vermoeden dat de gedwongen rust die de achillespees met zich meebrengt en het achterwege laten van de zooltjes me ook op de goede weg zal brengen wat de voeten betreft.

Ik ben al wat minder kwaad, ik ben de ellende nog niet kwijt maar heb mijn misère eens van mij kunnen afschrijven. Dat lucht op.