Stilte

Dodenherdenking op vier mei is voor mij de grootste en meest ontroerende massale ceremonie die Nederland kent. Is een muisstil voetbalstadion voor een overleden ausputzer al een adembenemende ervaring, een doodstil land voor de verdedigers van onze waarden is dat in optima forma. Vooral omdat we het niet gewend zijn. We willen liever feesten en in oranje camouflagepakken onze betweterige mening lallen. Alleen al de discussie voor wie we precies twee minuten stil zijn resulteert in heftige stemverheffingen. Geldt het alleen voor Nederlanders, aan de goede kant, die zijn omgekomen in de Tweede Wereldoorlog? Of voor alle Nederlanders die sinds mei 1940 zijn gesneuveld tijdens oorlogshandelingen? Vallen daar ook onze troepen in Indië onder? En in Korea? Of mensen die in onwetendheid een verkeerde keus hebben gemaakt, daarvoor zijn geëxecuteerd of geliquideerd en door hun dood ook hebben bijgedragen aan onze huidige vrijheid? Hoe zit het dan met allochtonen die voor Nederland het leven hebben gelaten? Of in ons land voor de vrijheid van hun eigen land zijn vermoord? Vrijheid van meningsuiting is een groot goed, een mensenrecht. De boordevolle anonieme scheldpodia van de sociale media zijn een uithangbord van individualisering geworden. Rechten en plichten gaan echter hand in hand: het recht van de een is ook het recht van de ander, de plicht is het respect daarvoor. Vrijheid is niet iets individueels, het is een gemeenschappelijke verantwoordelijkheid. De gezamenlijke stilte geeft ruimte aan individuele overpeinzing. Om dat besef in te laten dalen. Om samen bij jezelf te komen.

7 mei 2016  #BinnenDoorDenken