Stoep

Na ronkende titels als “Verdacht van moord en toch vrij,” “ Ze hebben mijn zoon onder de trein gegooid” en “Acht jaar voor vader die drie dochters probeert te vergassen” kom ik op de vijftiende bladzijde van mijn ochtendkrant bij de vaststellende reportage dat er 1 miljoen patiënten aan de antidepressiva liggen. Maar liefst 700 000 pillen per dag zijn er nodig om te zorgen dat de Belgen er elke keer weer tegenaan kunnen. Een “stoep” zo zegt van Dale is de meestal met stenen gemaakte rand van de straat die dan ook nog als voetpad kan gebruikt worden. Veel meer dan dit heb ik niet nodig om hier een merkwaardig echt gebeurd verhaal mee te geven.

Om de veertien dagen hebben de bewoners van onze gemeente de kans om recyclebaar papier en karton op de stoep te zetten. Dit wordt dan door een gespecialiseerde firma verzameld om wat bijna totaal verloren was toch nog om te buigen tot iets nuttigs.
Eigenaardige vaststelling, enkele weken geleden zag ik dat mijn nochtans perfect gesorteerde doosje verzamelde oude kranten verweest achter bleef in de opgeruimde straat na de dinsdagmorgen, dag van de inzameling.
Ik gaf de verantwoordelijken het voordeel van de twijfel, iedereen kan wel eens wat over het hoofd zien. Het doosje werd terug binnen genomen, zand erover.

Veertien dagen later het zelfde scenario. Wetende van een incident waarbij een medebewoner een boete kreeg omdat hij zijn gerecycleerd afval zijnde HV, PMD, en P&K te vroeg buiten gezet had, zette ik het bewuste kartonnen doosje, samen met het andere afval ’s avonds laat, na zes, uur op de straat.
Groot was mijn verbijstering toen ik ‘s anderendaags nogmaals vaststelde dat het doosje onaangeroerd achter bleef, dit terwijl een andere doos en de grote zak met pepflessen wel meegenomen was. Merkwaardig, dit smeekte om uitleg.

De buur van huizen verder, die als ambtenaar nog al veel weet heeft van dergelijke dingen werd er bij geroepen en kon ook niet direct verklaren waarom het doosje oude kranten een discriminerende behandeling kreeg tegenover de rest van het afval. Hij zou op zijn dienst eens navraag doen wat er eventueel verkeerd kon gaan.

’s Anderendaags kwam hij reeds aandraven met de oplossing, het doosje stond NIET op de stoep. Opmetingen toonden aan dat het inderdaad zeventien centimeter er vandaan, aan het begin van mijn oprit naar de garage gestaan had. Dat betekende dus dat, in mijn speurtocht naar logica, ik maar moest begrijpen dat ook in de branche “ophalen van huisvuil”zeventien centimeter een groot verschil kan maken. Ik kon echter, me inlevend in de taak van deze mensen, nergens een verzoenend antwoord vinden in het feit dat daarom het doosje was blijven staan. Wat maakte het voor de dienstdoende man nu uit dat het overigens niet zo zwaar doosje nu eens zeventien cm verder stond.

“O maar dit heeft niets te maken met fysieke inspanningen en zo meer hoor” sprak de ambtenaar. “ Het doosje stond op uw eigendom en als deze heren het daar weg nemen dan is dat diefstal.”

Terwijl ik samen met hem en nog enkele buren stond te kletsen over dergelijke punten zagen we met zijn allen een jongeman druk doende met een G.S.M. door de straat wandelen. Zijn trouwe viervoeter, gelukkig maar een kleine hond, liep gedwee zonder leiband mee maar ter hoogte van de overbuur vond hij het nodig om deze te trakteren met een hoopje poep.
Ik maakte de jongeman er op attent dat dit gebeurd was in de hoop dat die zijn verantwoordelijkheid zou opgenomen zoals het hoort. Hij kon de boel opkuisen met de daarvoor speciaal voorziene zakjes en alles deponeren in de daarvoor voorziene bakjes.
Een opgestoken middenvinger was zijn antwoord.

Eenmaal terug in huis nam ik trouw mijn deel antidepressiva, was ik één van de 1 miljoen mensen die het een beetje moeilijk hebben met sommige dingen. Nee, T.V. kijken was er niet meer bij.