Straatbeeld

Door de dunne zolen van haar schoenen voelt ze elke oneffenheid. Het asfalt, dat alleen warmte gaf, heeft ze achter zich gelaten en de gelijkmatige stoeptegels zijn ook verleden tijd. Kinderkopjes voelt ze onder zich en met wat inlevingsvermogen zijn de vormen werkelijk als dusdanig herkenbaar. Ze kijkt om zich heen of er geen andere ondergrond beschikbaar is. Helaas. Licht glooiend strekt het straatje zich voor haar uit. Aan beide kanten staan felgekleurde huizen. Vrolijke kleuren, diepe kleuren, geen enkele gelijk. Als dominostenen in hun vrije val hellen ze naar haar toe, alsof ze door de knieën willen gaan om elke langsloper te kussen. In hun kielzog de geur van versgebakken brood, dat uit een bakkerij, gevestigd in de rij, haar neusgaten binnenzweeft. Ze kijkt omhoog. Wasgoed aan een beweegbaar lijntje ontbreekt in het straatbeeld. Jammer.

Een vaag geluid verlegt haar aandacht. Zacht metalige tonen, met elke seconde een langspeelplaattik, vervormen uiteindelijk tot hardrock, komend vanuit een werkplaats. Aan de onderdelen te zien betreft het een autogarage. Een man fluit heel hard een smartlap tegen het lawaai in, alsof hij wil benadrukken dat hij die plaat niet opgezet heeft. Snel loopt ze door, de muzieknoten rond haar hoofd één voor één uitgummend, tot er nauwelijks nog iets hoorbaar is.

Kleine ramen met bewegende gordijnen. Zou het de wind…? Een hand. Zelfs op afstand ziet ze de zwarte rouwrandjes. Een frisse wind waait door een brandgang. Kippenvel vormt zich op haar huid en nogmaals verstevigt zij haar tred. Voetstappen. Rondkijkend beseft ze dat er niemand is. Niet zichtbaar. Met haar handen diep in haar zakken houdt zij haar ogen strak op de straat gericht. De kinderkopjes kijken terug. Nog steeds ziet ze er ogen in, en neuzen. Sommigen lijken zich nu zelfs te bewegen.

Halverwege de helling dringen de contouren van karkassen haar ooghoeken in. De buurtslager. Op een drafje rent ze verder en bereikt, achtervolgd door de geur van vlees dat te lang buiten hangt, een groot plein met in het midden een grasveld. Vriendelijke terrasjes nodigen uit tot zitten, maar zij loopt door. Nog één blik naar het steegje. De huizen staan ver achterover gebogen.
[i]Oprotten jij, we moeten jou niet.[/i]
Nog tien minuten tot het station.
Weg hier.
Niets lijkt wat het is.