Wij wonen echt op steenworp afstand van het strand en dan is er niets fijner dan op een mooie dag vroeg de boel in te pakken en daar een paar uur naar toe te gaan. Zo ook deze dag. Twintig graden en een strak blauwe hemel zorgen dat wij de bolderkar uit de schuur trekken en met een paar minuutjes staan we tot aan onze enkels in het zeewater. Het is eb aan het worden en er zijn diverse kimmetjes waar de kinderen heerlijk in kunnen spelen. We zoeken een mooie uit, parkeren de bolderkar, en gaan spelen. Ik begin samen met de kinderen aan het afdammen van ‘onze’ plas water zodat hij niet met het zakkende water mee verdwijnt als mijn oog valt op een bewegend schelpje. Iets beter kijken levert een completer beeld op. Onze plas zit vol met kleine kreeftjes en garnalen en wij kunnen onze lol niet op met het verkennen van deze fauna. De garnaaltjes zijn te snel om te kunnen vangen maar de kreeftjes met een schelp op hun rug zijn makkelijk te pakken. Als je dan zo’n kreeftje oppakt kruipt hij helemaal in zijn schelp en na een tijdje rustig op je hand gelegen te hebben komt hij pas weer kijken. Dan trekt hij zijn huisje over je hele hand en dat kriebelt vreselijk.

Uiteraard zijn wij niet de enige op het strand en al doende raak je aan de praat met een oma en haar dochter die samen met kleinkind ook in ons kimmetje aan het spelen zijn. Oma helpt druk mee om onze dam in stand te houden en verteld dat ze al 71 jaar aan zee woont maar zoiets nog nooit gezien heeft. Ook haar dochter heeft vandaag deze primeur en geeft toe eigenlijk nooit verder te kijken dan handdoek, zonnebrand en koelbox.

Mijn dochter rent richting de grote zee en ik loop op mijn gemak achter haar aan. Onderweg deel ik een kreeftje uit aan een chinees echtpaar. Ze spreken geen Nederlands dus ik pak zijn hand en leg het schelpje er op. Ze kijken mij met een verbaasde blik aan en kijken een paar seconden naar het schelpje terwijl ik zijn hand stil probeer te houden. Groot is de verassing in hun ogen als het kreeftje tevoorschijn komt en zijn rondje over de hand begint. Vijf minuten later kruist mijn blik nog eens de hunne en ik krijg een hartelijke lach en de duimen omhoog. Ze staan nog steeds te genieten van dit kleine leven en verzorgen het met vers water.

Als wij een paar uur later moe maar voldaan naar huis gaan zijn alle kreeftjes verzameld in een kuiltje vol water met daar omheen een constant komen en gaan van mensen die even een kreeftje vast willen houden. In mijn hoofd blijft de vraag rond draaien waarom het merendeel van de mensen niet verder kijken dan handdoek, zonnebrand en koelbox terwijl ze in een natuurgebied liggen waar veel meer te doen, te zien en te beleven is.

Categorieën: Algemeen

11 reacties

WritersBlocq · 24 juli 2005 op 17:13

Móói Klungel! Prachtige column in zijn eenvoud. [quote]Onderweg deel ik een kreeftje uit aan een chinees echtpaar.[/quote] Pfoeh, Klungel trakteert! Linke soep man, ik dacht dat dat kreeftje gauw tussen de kaken van dit echtpaar vermalen zou worden!

Ma3anne · 24 juli 2005 op 17:44

Een strandverhaal naar mijn hart. Zat even met mijn gedachten 20 jaar terug en met mijn kindertjes naast je bij je ‘kimmetje’.

Dees · 24 juli 2005 op 17:58

Mooi geschreven Klungel!

Eddy Kielema · 24 juli 2005 op 18:28

In eerste instantie vond ik het jammer dat de redactie 2 strandcolumns achter elkaar had geplaatst, maar ze zijn dermate verschillend dat het in dit geval niet zo’n probleem is. Ik heb helemaal niets met natuur en beestjes en lig het liefst gewoon op een handdoekje bij het strand, maar na het lezen van deze column wordt het tijd om daar verandering in aan brengen!

bert · 24 juli 2005 op 19:04

[quote]Als je dan zo’n kreeftje oppakt kruipt hij helemaal in zijn schelp en na een tijdje rustig op je hand gelegen te hebben komt hij pas weer kijken.[/quote]
Klungel, in één woord geweldig. 😀 😀 😀

Mosje · 24 juli 2005 op 20:11

Klungel, dat heb je nou eens verdomde mooi opgeschreven!

KawaSutra · 24 juli 2005 op 20:33

Mooi Klungel, heel mooi. 🙂

Louise · 24 juli 2005 op 22:42

Ik vind het ineens heel erg jammer dat ik er niet bij was… meen ik echt.
Mooi!

Raindog · 25 juli 2005 op 09:40

Heel leuke column en goed geschreven ook. En dat voor een technicus…. of nee: een systeembeheerder….. of nee: een faunasysteembeheerder dan?

😉

pepe · 25 juli 2005 op 21:01

Geweldig dit kleine mooie wondertje te mogen lezen.
Omdat wij niet meer aan zee wonen, zijn het hier eerder mini-kikkertjes (salamandertjes, krekels enz.) die door de jongste gepakt worden. Ze zijn zo mooi, die piepkleine wondertjes van de natuur.

klungel · 25 juli 2005 op 21:13

Dank voor de reacties allemaal.
Het maakt het de moeite waard! 😀

Geef een reactie

Avatar plaatshouder