Stressgrens

Het punt waarop je hoofd je voeten kwijtraakt is je stressgrens.

Vanmiddag als de geboggelde van de Notre Dame bij mijn zeer leuke ruggenkraker (grote mensen taal: Manueel Therapeut) op bezoek geweest. “Hoe gaat het Elles?”
“Wel aardig hoor. Mijn toetsenbord en ik zijn dikke vrienden. Denk dat ik ‘m binnenkort ten huwelijk vraag.”
“Ga maar even liggen. Ja iets naar links. Naar boven. Naar boven zei ik, niet naar beneden.”
Kraakkraakraak. Kgrkgrkgrkgrkgr.
“Ah dat was lekker.”
knakknaakknaakknak.
“Nog niet klaar?”
“Neehee liggen blijven!”
Knakkerdeknakknakknak.
“Hans er lijkt geen eind aan te komen, hoe lang is mijn ruggengraat?”
“Ben je altijd zo ongeduldig?”
“Nooit.”
Kgrgrkgrkrnaaaaakknak
“Aiaiai. Zo is ’t wel genoeg lijkt me.”

“Elles hoe zit je achter je computer?” Terwijl ik mijn dagelijks 12 uur durende computerhouding voordoe, bedenk ik hoe belachelijk ik erbij zit op zijn ligbank.
“Ja vind je het gek dat je je zo voelt?”
“Ehm tja ach, ik dacht zo, kun je geen plastic corsetje aanmeten waardoor ik kaarsrecht achter mijn schermpje zit??”
“Die heb je al van moeder natuur gekregen: Spieren.”

Op mijn zeer verbaasde blik deed hij een zithouding voor waarvan ik direct al wist dat ik dat binnen 5 minuten in mijn oude vertrouwde zitzakhouding zou vervallen.
“Ik zal eraan denken.” Zei ik met een allerliefste glimlach.
“Dat doe je toch niet.”
“He waarom hebben mensen mij altijd zo snel door?”
“Als je mijn advies zou aannemen, had je hier niet meer gezeten. Wanneer ben je klaar met studeren?”
“Nou als ik in mijn oude vertrouwde houding mag blijven zitten 8 juli.”
“Mooi dan zie ik je de 13de weer.”

Wat ik geleerd heb? Nou dat ik alsnog met een voet op mijn bureaustoel, rug gebogen en kin op mijn borst dit stuk schrijf. Moet de 13de toch weer terug komen…. nog alle tijd om opnieuw mijn stressgrens op te zoeken.

Lang leve de mensen die mijn zaakjes recht weten te zetten!