Stuprum

Eendjes voeren

Om in een door mensen gedomineerd biotoop, de agglomeratie, te overleven, kan een beest zich het best aanpassen aan de schepping van de mens. Niet te conservatief; lekker flexibel. Vooral gebruik maken van de gemakken die de stad te bieden heeft. Beesten die hun neus ophalen voor al wat de mens ze verschaft, maken het zichzelf erg lastig. Voor hen is er in de stad geen niche.

Eenden, de gevederde pioniers van het stadswater, weten dit al jaren. Zij kennen hun plek binnen het nieuwe ecosysteem. Wie met een zak broodkorsten naar de dichtstbijzijnde sloot of vijver loopt, kan dit proefondervinden. Binnen enkele seconden wordt duidelijk dat er een volmaakte symbiose tussen eend en mens is ontstaan: eendjes voeren. Alwaar men het water in het vizier krijgt, kwaken de eenden ons toe: ‘geef ons heden ons dagelijks brood’ en wanneer wij de oever naderen, scheren ze ons koddig tegemoet om zich gewillig vol te laten gooien met brood van net over de datum. Hoe vermakelijk.

Hoe je eenden moet voeren, dat wordt er met de paplepel ingegoten. Dat is traditie. Zodra een kind in staat is zijn blik over het water te laten gaan, wordt het de fijne kneepjes van het verdrijf geleerd. Bovenhands, onderhands en vanuit de losse pols alles wordt geoefend. Waarbij het abusievelijk toewerpen aan gans en zwaan nog door de vingers wordt gezien, maar het voeren van de meerkoet, die agressieve rotvogel, terdege wordt afgekeurd. Al moeten er hele afstanden overbrugd worden, het brood is voor de eendjes. Dat moet duidelijk zijn. Eenden zijn om te voeren!

Duck rape

Dat de boodschap niet altijd goed overkomt, blijkt uit onderstaande bericht dat op 19 september 2012 door Spitsnieuws werd gepubliceerd.

In de Turkse provincie Bursa is een man gearresteerd die wordt verdacht van het verkrachten van een eend.

De man logeerde bij zijn schoonfamilie en werd door hen aangegeven nadat de schoonvader bloed en veren van het verlamde beest vond in het logeerbed. De eend kon niet meer lopen doordat zijn ingewanden waren beschadigd door de penetratie. Later ontdekte de schoonmoeder van de eendenliefhebber het bebloede en gescheurde shirt van de man achter een boom, waar hij het had verstopt.

Wonder boven wonder heeft de eend de seksuele uitspatting overleefd. Het beest is geopereerd en verblijft ter observatie in een dierenkliniek.

‘Een nogal schromelijke vergissing’, zult u denken, ‘wat brengt zo’n man ertoe?’ Voor het antwoord op deze vraag moeten we terug naar zijn jeugd, tenminste dat hoor ik wel eens zeggen, op zoek naar een verkeerde indruk aldaar. In dit geval zou die indruk best eens aan de waterkant opgedaan kunnen zijn, tijdens het eendjes voeren, vermoedelijk in een vroeg voorjaar. Dat is namelijk het moment dat de mannetjeseenden het voerende publiek zonder aanzien des persoons een afgrijzenwekkend tafereel voorschotelen. Een fenomeen internationaal bekend als duck rape.

In het vroege voorjaar, wanneer de winterdepressie plaats maakt voor lentekolder en terwijl de koet en fuut hun omslachtige baltsbewegingen ten uitvoer brengen in de hoop een galant te lokken, veranderen de doorgaans wat sullige woerden in nietsontziende seksmachines. (Groeps)verkrachters om de spijker op de kop te slaan. Door hormonen gedreven vliegen zij drie maanden lang hun lul achterna op zoek naar slachtoffers. Wanneer er een pineut gevonden is, duiken ze er collectief boven op, grijpen het bij de nek en penetreren er lustig op los. Het is ieder voor zich en pakken wat je pakken kan, want voor je het weet is de penis weer verdwenen.

Met het oog op de toekomst

Het voorjaar in het algemeen en de coïtus in het bijzonder zijn voor de eend, het vrouwtje, erbarmelijk. Toch bieden ze haar wel perspectief. Al dat lentegedoe en al die gedwongen copulaties dienen uiteindelijk een goede zaak: eendenkuikens! En wat die kuikens betreft heeft mevrouw de touwtjes in handen. Hiervoor is zij uitgerust met een uiterst gecompliceerd geslachtsorgaan. Haar genitaliën zijn een haast onneembare vesting; een knappe vent die binnenkomt. Daarnaast stelt haar vagina haar in staat het zaad te misleiden, te selecteren en af te voeren. Zo worden ongewenste zwangerschappen voorkomen. De woerden kunnen komen wat ze willen, slechts het zaad van één gunsteling mag haar bevruchten. De beste vader voor haar pielen. Het mannetje met de perfecte krul of zoiets!

Dat al dat gesodemieter de vrouwtjeseenden uiteindelijk, op wat onfortuinlijke slachtoffers na, iets moois oplevert en dat de dames baas in eigen buik zijn, biedt de aanschouwende omstander enige vertroosting. Maar daar is de kous nog niet mee af. Want wat moeten we met de tere kinderzielen?

Hoewel het niet bewezen is, lijkt het mij meer dan aannemelijk dat het nadelige gevolgen heeft wanneer kinderen op jonge leeftijd deze verkrachtingen, en dan heb ik het nog niet eens over de uitwassen als homofiele- en homofiele-necrofiele verkrachting, gadeslaan. Zelf voor veel volwassenen is het schokkend. En dat willen we natuurlijk niet, één eendenneuker is genoeg, dat moeten we te allen tijde zien te voorkomen. Daarom pleit ik voor een kijkwijzer langs elke sloot. Voor het voorjaar adviseer ik 18+.

Download hier de kijkwijzer en plaats hem zelf, zodat men zorgeloos de eendjes kan voeren.