Super Sunday

23.20
Uitgeput door het Internationaal Film Festival Rotterdam in Groningen plof ik op de bank. In een bioscoopzaal is weinig licht, het geeft me een avondgevoel terwijl het vaker ochtend of middag was. Grolsch-beugels trekken zich daar niets van aan en ploppen ieder moment van de dag met hetzelfde enthousiasme. Om toch enige indicatie te krijgen van de tijd, schuifel ik met mijn voeten heen en weer over de vloer in een poging servies om te stoten. Breekt een wijnglas dan is het waarschijnlijk na achten. Klinkt het als kop schotel lepeltje, weet ik nog niets. Behalve dat ook ik zin krijg in koffie. De laatste film die ik zag, heette [i]End of the line[/i], maar dan in het Portugees. Hetzelfde lijkt te gelden voor de vermissing van Natalee Hollaway. “Hij heeft haar niet vermoord”, klinkt uit de kamer van mijn huisgenote.
Het schijnt dat Joran van de Sloot en zijn vrienden haar gekscherend ‘Natte lie’ noemen. Al wordt het uit de beelden van de verborgen camera niet duidelijk wat daar de aanleiding toe gaf – de natte vinger die hij wist te halen of het natte pak dat ze haar bezorgd hebben.
De hype kan me niet boeien, morgen lees ik het wel in de krant. Toch word ik naar het scherm getrokken, zoals PeteR. de tranen uit moeder Hollaway weet te trekken. Ze maakt er een Amerikaanse voorstelling van – veel drama, grote woorden. Echter is het niets vergeleken met het spektakel andere Amerikaanse spektakel, Superbowl XLII.

23.50
Het voorspel is begonnen. De voorbeschouwingen op de finale van het footballseizoen houden de Amerikanen al tijden is hun greep en vannacht geldt voor mij hetzelfde. Ik moet uitwijken naar de BBC, want de Hollanders lijken gestopt met het uit te zenden. Wij begrijpen het namelijk niet, en PeteR. heeft zich dus waarschijnlijk ook niet gerealiseerd dat hij de competitie aan moet gaan met de Superbowl. Morgen lezen de Amerikanen het wel in de krant.

Het volkslied wordt ingezet door een winnaar van [i]American Idol[/i]. Haar vader is speler geweest voor de New York Giants, wellicht geeft het hen voordeel tegen de New England Patriots. Het Amerikaanse volkslied is een symbool van vaderlandsliefde, wat eventueel voordeel voor de Giants weer vlak strijkt. De Patriots en de Giants beginnen als gelijken aan de strijd, geïllustreerd doordat de linkerhand op het hart.
Het lied heeft verder niets met het spel te maken, net zoals paarden in gangen feitelijk weinig zeggen over carnaval. Volksliederen horen wat mij betreft bij interlands. Tijdens eredivisiewedstrijden worden immers ook geen clubliederen gespeeld door de plaatselijke fanfare. Al dacht ik vanavond wel het Gronings volkslied te horen. Ik zat niet in het stadion, maar de koren kon dwars door de Bossen horen spreken.

In de Vernigde Staten is dat heel anders, daar zingen ze altijd hun volkslied. Wellicht kent het football daarom ook geen hooliganisme. Groepen worden niet van elkaar onderscheiden, maar hetgeen de twee kampen verbindt, wordt benadrukt. Maar goed, waar de footballsupporters in gemengde vakken van het stadion zitten, hooguit gescheiden door de prijs van het kaartje, staan enkelen van hen in Irak, ook hun volkslied te zingen.
“Voetbal is oorlog”, zei Rinus Michels, maar football is football en oorlog is oorlog.

00.27
Kickoff. Het spel begint als de man met de oranje handschoenen van het veld gelopen is. Ik ken hem. Tijdens een wedstrijd van de Amsterdam Admirals in de ArenA stond hij er ook. Af en toe liep hij, met zijn handschoenen in de lucht, het veld op en werd het spel stil gelegd. De speaker vertelde ons dat deze man aangeeft wanneer er reclame uitgezonden wordt. De oranje handschoenen zorgen ervoor dat niemand iets van de wedstrijd mist. Tijdens reclames wordt namelijk niet gespeeld. Zelfs niet in Amsterdam, waar wij moesten wachten tot de reclameblokken in de Verenigde Staten afgelopen waren. Zo wordt een uur zuivere speeltijd gerekt tot een avondvullend programma. Op televisie merk je het niet. Dan word je aangespoord tot koopgedrag of afgeleid door heldenverhalen en oude beelden.

Wist je dat de op één na, Matt Damon, meest sexy man, en daarmee de meest sexy quarterback van Amerika, niet zo lang geleden vader geworden is. Het zijn deze Mart Smeets-achtige weetjes die het leuk maakt om te kijken.

01.01; NYG 3 – 0 NEP
Einde van het eerste kwart. Ik kan dus waarschijnlijk pas om vier uur naar bed. Het voelt iets te absurd om nu nog koffie te gaan zetten, maar ik ben bang dat ik het einde van de wedstrijd niet ga halen. Sterke thee is het alternatief.

01.34; NYG 3 – 7 NEP
Mart Smeets weet niets van muziek en al helemaal niets van de moeder van Alicia Keys. Ik voel mijn aandacht wegsijpelen. Het gevoel herkende ik. De buitenlandse films op het filmfestival zijn soms traag en wanneer de conversaties ingeruild worden voor lange shots van bejunglde landschappen kost het veel moeite te blijven volgen waar het over gaat. Zo’n moment noem ik een Parapalos.

04.36
Je weet pas dat je geslapen hebt als je wakker wordt – Parapalos. Onwennig open ik mijn ogen en zie hoe de BBC slechts tekst uitzendt. Voor zover ik weet hadden de Patriots een voorsprong van vier punten, maar wie uiteindelijk gewonnen heeft is aan mij voorbij gegaan. Ik moet het morgen maar lezen, in de krant.

[i]Cor Jan van Zwol[/i]