T.O.M. A. (Tijdelijke, ouderlijke melancholie-aanval)

Vandaag viert mijn zoontje z’n vijfde verjaardag. Nou ja vieren…ik ben er ondanks m’n hevige verzet in geslaagd mijn moeder haar woorden “ze is net zoals haar vader” eer aan te doen.
En hier zit ik dan, te schrijven. Vanochtend begon mooi. De zon scheen, iedereen was vrolijk, veel geknuffel en een fijne sfeer, ondanks het feit dat ik zo meteen nog even moet werken.
Dan steken, ondanks alle goede voornemens van alle partijen, de eerste kleine ergernissen de kop op…wrevel, een iets harder woord zo nu en dan, een beetje droefenis daardoor, want je wil zó graag niét dezelfde fouten maken die jouw (gescheiden) ouders gemaakt hebben, je wilt je kind gelukkig maken.
(Ja, zelf ben je ook gescheiden, maar ook binnen dit nieuw samengestelde gezin, wil je voor iedereen een soort van nestje en thuis creëren.)

Je voelt op dit eigenste moment dat je geen controle hebt over de situatie, niks loopt zoals gepland, hoezeer je ook wil. Machteloosheid. Dat je moeder gelijk heeft, dat je ondanks alles niet aan deze genen kan ontsnappen, maakt je nog bozer, op haar, op je vader, en vooral op jezelf.
Zo graag wil je dat mini-mensje een mooi dag geven, niet boos op ‘m zijn, niet jouw angsten laten blijken, want je wil vooral niet dat hij later dezelfde angsten en onzekerheden zal kennen bij het opvoeden van z’n eigen kinderen.
De gebruikelijke twijfels en overpeinzingen ja, die mag ie kennen, maar niét de dingen waarmee jouw ouders jou opgezadeld hebben.

Het mannetje voelt je onzekerheid, en kijkt even hoever ie kan gaan, daarom is ie tenslotte vijf jaar. Je beseft maar al te goed dat je het hem eigenlijk niet kwalijk kan en mag nemen, want hij is nog een kind…maar wat hij niet weet, is dat jij dat diep vanbinnen met al je onzekerheden ook soms nog een kind bent dat ouder spéélt, dat een evenwicht zoekt tussen zijn kameraadje en zijn verantwoordelijke mama zijn.
Soms ja, soms ben je zelfzeker, grappig, tover je een hele nieuwe, magische wereld voor hem tevoorschijn, waardoor ie met z’n armpjes wijd geopend op je af komt gestormd om je bijna plat te knuffelen en te zeggen dat je “zijn gekke mama” bent, en dat ie van je houdt “tot aan de sterren en terug” , en dan wens je dat je dat altijd voor ‘m zou kunnen zijn, zonder deze momenten van afstand tussen beiden.
Maar nu, nu weet je het allemaal heel even niet meer, en vraag je je af of je een onmens bent, dat je deze gevoelens nog in een column giet ook.

Het enige wat je wél weet, is dat je dit gezin, dit gemankeerde geluk met al haar gaten, rafels en onvolmaaktheden voor nog geen duizend andere, meer ‘volmaakte’, Amerikaanse sitcom-achtige families zou willen inruilen, en dat je zometeen met een klein hartje op de vijfjarige koning z’n kamerdeurtje zal gaan kloppen, om te vragen of je een knuffel van ‘m krijgt.