De nieuwe politiek die ons beloofd werd door Pim Fortuyn heeft in ons land al vele slachtoffers gemaakt. Op het uitpuilende bal der gecorrumpeerden viel een nieuwe danspartner te bewonderen: Eduard Bomhoff. Glimmend van pret, als een schooljongen die net de pot met knikkers gewonnen heeft, zat hij bij Paul Witteman aan tafel, genietend van alle aandacht die hij twee maanden had moeten missen.
“U kunt daar wel zo stoer als een macho staan, maar u weet niet wat ik ga zeggen” zei toenmalig
tweedekamervoorzitter Jeltje van Nieuwenhoven eens
tegen een paar kritische mannelijke parlementariers. “Okay…” moet iets of iemand toen ergens gedacht hebben, “als de Nederlandse volksvertegenwoordigers-dus in feite
het Nederlandse volk zelf-worden aangevallen op hun mannelijkheid op het moment dat ze hun redelijke kritiek op de paarse regering willen uiten, dan stuur ik nu homo Pim op mevrouw de voorzitter af.”
