Juanita

Rimboe

Zo eens per jaar trekken wij de rimboe in. Dan verdwijnen wij een paar weken in de eenzame woestenij van het Franse platteland, waar de zon onze fletse lichamen beschijnt en de vogels in het Frans toch veel mooier kwetteren dan thuis. Daarbij prefereren wij de ontberingen van een camping met alleen koud water…, en een kleine geiser voor die dagen waarop de geest het verliest van het zwakke gestel. Vervolgens zoeken wij een stille plek voor het opzetten van de tent, klappen de stoelen uit en ontkurken de jerrycan met streekwijn. Aaaaaaaaaahhhhhhhhhhhhhh…, vakantie.

Door Juanita, geleden

Doortrekken en wegwezen

Mensen vragen mij vaak: “Jua – ze korten mijn naam altijd af – Jua, is het niet ontzettend moeilijk je als vrouw staande te houden binnen de ICT? ’t Is tenslotte een mannenwereld”. Ik moet dan ontkennend antwoorden. Ik merk daar namelijk niets van. Ik voel me juist ontzettend gewaardeerd.

Door Juanita, geleden

Ik heb je gezien

Ik heb je gezien. Twee dagen geleden. Je kwam al naar buiten rennen nog voor ik de auto goed en wel geparkeerd had en liep eigenlijk meteen door naar de passagiersstoel. Je kon haast niet wachten tot J. uit de maxi-cosi was. Je trok haar nog net niet uit mijn handen. En J. keek je met haar grote ogen aan, en zag dat het goed was. Ze ging rustig bij je zitten en nam alles eens goed in zich op.

Door Juanita, geleden

De glimlach van een kind

[i]reactie op [url=http://www.examedia.nl/columnx/modules/news/article.php?storyid=31]Kinderen of geen kinderen[/url] (Ion)[/i]

[i]’De glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft. De glimlach van een kind…’ [/i] afijn, u kent de rest. Zo zongen Willy en Willeke Alberti jaren geleden dit loflied op het kind. Toen kon ik, behalve meegalmen op theatrale wijze, nog niet bevroeden dat de tekst voor mij ooit een diepere betekenis zou krijgen.

Door Juanita, geleden

Blinde egotripperij

De nieuwe politiek die ons beloofd werd door Pim Fortuyn heeft in ons land al vele slachtoffers gemaakt. Op het uitpuilende bal der gecorrumpeerden viel een nieuwe danspartner te bewonderen: Eduard Bomhoff. Glimmend van pret, als een schooljongen die net de pot met knikkers gewonnen heeft, zat hij bij Paul Witteman aan tafel, genietend van alle aandacht die hij twee maanden had moeten missen.

Door Juanita, geleden