Ik heb je gezien

Ik heb je gezien. Twee dagen geleden. Je kwam al naar buiten rennen nog voor ik de auto goed en wel geparkeerd had en liep eigenlijk meteen door naar de passagiersstoel. Je kon haast niet wachten tot J. uit de maxi-cosi was. Je trok haar nog net niet uit mijn handen. En J. keek je met haar grote ogen aan, en zag dat het goed was. Ze ging rustig bij je zitten en nam alles eens goed in zich op. Je zag er goed uit, je witte haren kort geknipt. Je droeg een lekkere ruime trui en een bruine ribbroek die een beetje slobberde. Je sloffen daaronder maakten het beeld compleet. Je verontschuldigde je dat je helemaal niets in huis had en rukte alle kasten open, maar er kwam zelfs geen soepstengel uit.

Ik was vergeten hoe klein je was. En hoe gek je kon doen met kleine kinderen. En ik zag de ogen van J. groter worden naarmate je gekker deed. Ik zag het allemaal en de emoties kwamen boven. Ik kon ze ternauwernood wegslikken. Ik weet niet of je het gezien hebt.

Zo dichtbij als eergisteren was je nog nooit geweest. Ik kon bijna voelen hoe het geweest zou zijn, jij als oma. In de auto heb ik mijn tranen laten lopen. Het duurde maar even.

Ik weet niet of ik je zo snel weer zal zien. Het heeft me aangegrepen. Maar ik ben blij dat je er nog bent, af en toe. En dat ik heel even mag denken dat je daar voor me staat. Tot een volgende keer misschien, als ik weer eens bij je zus op de koffie ga.