De glimlach van een kind

[i]reactie op [url=http://www.examedia.nl/columnx/modules/news/article.php?storyid=31]Kinderen of geen kinderen[/url] (Ion)[/i]

[i]’De glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft. De glimlach van een kind…’ [/i] afijn, u kent de rest. Zo zongen Willy en Willeke Alberti jaren geleden dit loflied op het kind. Toen kon ik, behalve meegalmen op theatrale wijze, nog niet bevroeden dat de tekst voor mij ooit een diepere betekenis zou krijgen. Hoewel ik het lied nog steeds zo zou mee blèren, voelt het nu echter totaal anders. Nooit gedacht bijvoorbeeld dat ik vijf minuten naar de foto van mijn kind zou kunnen staren, daarbij elk haartje, elke uitdrukking, oogopslag en wat al niet meer in mij opnemend. Waarbij er zonder het te weten een grote grijns op mijn gezicht verschijnt. Wat is ze mooi. ’t Is waar. Van alle kinderen die meedoen aan het wekelijkse babyzwemuurtje, is zij de knapste. Ook op het consultatiebureau heb ik nog geen mooier kind gezien. Al was ze scheel of dik of dun, dan nog zou ze de mooiste zijn. Niet dat het er iets toe doet natuurlijk, maar toch.

Ach ja, die poepluiers. Elke dag weer een bron van plezier. Ik maak haar uit voor viezerik, of Stinky Winky en zij lacht haar tandeloze lach. Daarna maak ik haar kontje schoon en doe een schone luier om (goddank voor weggooiluiers). Die korte nachten hakken er wel in, dat is waar. Nooit gedacht dat ik zo uitgeput kon zijn. Maar die fase ligt al weer achter ons. Ze slaapt inmiddels de hele nacht door en wordt pas om een uur of half zes wakker, soms iets eerder…

Onderzoek heeft aangetoond dat mensen zonder kinderen gelukkiger zijn dan met kinderen. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Al denk ik dat deze conclusie nuancering verdient. Toen ik nog kinderloos was, had ik een redelijk onbezorgd leven en was ik zeker niet ongelukkig. Ik kon gaan en staan waar ik wilde. Maar nu ik een dochter heb, heeft mijn leven een geheel nieuwe dimensie gekregen. Een doos met blijheid en vreugde is opengegaan. Als ik thuiskom, lacht ze me toe en maakt ze allerlei nieuwe geluiden. Als ik haar plaag kan ze schateren en hikken van de lach. En mijn hart stroomt over.

Maar onbezorgd? Nee, dat niet meer. Allerlei gevaren doemen op. Berichten over ongelukken, ziektes en criminaliteit betrek ik nu ineens op mijn kind. Hoe krijgen we haar in ‘s hemelsnaam ongeschonden de kindertijd door. Kunnen we het financieel wel bolwerken, moeten we niet iets opzij zetten. Angst is er nu ook. Angst dat ze ziek wordt. Angst om te vallen met haar op mijn arm. Angst dat ze ‘s nachts ineens niet meer ademt. En ook ben ik ineens verantwoordelijk. Niet voor mezelf of voor mijn partner, nee, verantwoordelijk voor een mensje dat er zonder mij niet zou zijn. Dat er niet om gevraagd heeft te worden geboren. En dus recht heeft op het beste wat ik haar kan geven, altijd en overal.

Natuurlijk beheersen deze overdenkingen niet mijn dagelijkse leven, maar zijn ze op de achtergrond toch aanwezig. En zal mijn leven nooit meer onbezorgd zijn. Maar wel rijker en voller en intenser. Kinderen of geen kinderen? De glimlach van mijn kind doet me beseffen dat ik leef.