Tandarts!

“Echt Birdy, het is een zo’n lekker ding, daar doe je graag je mond voor open.” Mijn buurvrouw trok een eng gezicht en zei op een gemaakt zwoel toontje dat ze dan liever wat anders open deed dan haar lieflijke muiltje. Het was half elf en we zaten gezellig aan de koffie. Ik kon niet anders dan praten dan over mijn favoriet onderwerp, namelijk mijn nieuwe tandarts. Birdy was bang voor de tandarts, ze was al in jaren niet geweest. Ik keek haar meelijwekkend aan. Gemakshalve was ik vergeten dat ik tot vier weken geleden ook liever een vierling baarde, zonder ruggenprik, dan dat ik een kort bezoekje aan de arts der tanden bracht.

Vier weken geleden begon mijn verstandskies pijn te doen. Ik weigerde dagen lang om er wat aan te laten doen. Alle huismiddeltjes werden gelezen en gebruikt. De fles jonge jenever was mijn favoriet. Ik durfde op een gegeven moment niet meer naar de slijter, uit angst dat hij mij een briefje in mijn hand zou drukken met een telefoonnummer van AA.

Ik bracht mijn dagen piepend, klagend en lallend door op de bank. Met als vrienden paracetamol, brufen en de fles jenever. Het onvermijdelijke brak aan. Paul was het zat en belde de tandarts, tilde me van de bank en in mijn gevoel werd ik pas weer neergezet in de stoel van de tandarts.

Lodderig keek ik in het felle licht en mijn blik dwaalde af naar waar dat warme stemgeluid vandaan kwam. Met mijn mond open, deze keer had het ook van verbazing kunnen zijn, bekeek ik de hunk die geïnteresseerd in mijn mond zat te koekeloeren.

Wat was hij leuk! Hij gaf me een knipoog en met open mond bracht ik uit dat dit niet het juiste moment was om met me te flirten. Lief antwoordde hij genoeg had gezien en met me wilde praten. Ik mocht rechtop gaan zitten. Hij wilde een deal. Als hij de kies zonder pijn zou trekken, of ik dan volgende week terug wilde komen om de rest te repareren.
Ik probeerde er nog een date uit te trekken, maar met een open mond en al een verdoving heb ik dat idee maar laten varen.

Een half uurtje later liep ik zonder een centje pijn de praktijkruimte uit. Met een afspraak op zak voor die week erop. Eerlijk is eerlijk zonder pijn heeft hij me weer een witte stralende glimlach gegeven. Op een klein dingetje na was ik klaar, ik moest nog even mijn laatste verstandskies laten trekken. Mijn angst was helemaal verdwenen.

Birdy die door mij was overgehaald ging met me mee. Zodat ze met eigen ogen kon zijn dat hij mij echt geen pijn deed en wat nog belangrijker was, ze wilde ook wel even kijken of hij de fanclub waard was die ik in de afgelopen weken voor het lekkertje had opgericht.

Geheel opgemaakt, nog net niet te opvallend, liepen we die woensdag naar mijn laatste afspraak. Hij begroette ons met een stralende glimlach en verzocht me op de stoel te gaan liggen. Geheel relaxed nam ik plaats. Birdy’s mond stond net zo ver open als die van mij, terwijl er een bewonderende blik in haar ogen kwam. Terwijl mijn verdoving inwerkte, maakte hij een praatje met haar. Ook haar wond hij om zijn gevoelige tandartsvingertje heen en had haar bijna zover dat ook zij een afspraak met hem maakte.

Ik was blij dat hij zijn aandacht weer op mij richtte en met haak en tang naast me kwam zitten. “Ok Veer, daar gaan we voor de laatste keer, ben je er klaar voor?” Enthousiast knikte ik en deed braaf mijn mond open.
Hij begon met wrikken en ik stak mijn hand op. Ik voelde het nog. Een prikje en vijf minuten later. Even wrikken, weer ging mijn hand omhoog. Ondanks dat mijn hand omhoog ging en ondanks het feit dat hij me wel moest horen, zette hij door. De stoel werd in ligstand gezet en ik voelde een paar knieën om mijn oren drukken. En langzaam drong het tot me door dat ik tussen zijn benen lag, maar dan niet in de houding waarover ik gedagdroomd had. Hij overstemde mijn gegil met zijn gekreun door krachtsinspanning en wrikte en drukte. Ik zag Birdy in mijn ooghoeken de behandelkamer verlaten.

Na in mijn gevoel uren, had hij de boosdoener in de tang. Ik verwachtte ieder moment dat hij in juichen zou uitbarsten en een vreugdedansje door de wachtkamer zou gaan maken met als trofee mijn verstandskies boven zijn hoofd.

Het enige wat jammer is, is dat met het trekken van mijn verstandskies, ook het laatste beetje gezond verstand bij me eruit getrokken is. Want nu een aantal jaren later, zijn sinds twee dagen, mijn enige vrienden weer, de paracetamol, brufen en de fles jenever!