Te laat

Ik had een vriendin. Een dierbare vriendin. Het gevoel dat ze me gaf was zo fijn. Ik keek tegen haar op zoals zij dat deed bij mij. We dachten vaak hetzelfde en hadden dezelfde humor. Nooit te veel verwachtingen maar altijd gelijk gestemd. Allebei zelfs een beetje bescheiden naar elkaar toe. In een korte tijd van een kleine drie jaar heb ik haar leren kennen, maar het voelde als een eeuwigheid. Onze relatie was niet oppervlakkig maar al snel voelde het erg diep. We zagen elkaar elke week. En wat leefde ze met me mee toen ik vertelde dat ik zwanger was. Soms dacht ik wel eens dat ze meer met die zwangerschap bezig was dan ikzelf omdat ik in dat jaar, na een ziekte periode van een paar maanden, mijn schoonvader verloren had, kreeg ik niet echt de tijd om van de zwangerschap te genieten. Zij hielp me er wel aan herinneren. Ik geloof zelfs dat ze de eerste was die haar hand op mijn buik mocht leggen om de kleine te voelen.

Ik wist dat ze bepaalde dingen had waar ze liever niet over praatte omdat ze zich daarvoor schaamde. Dat respecteerde ik en dacht, onze tijd komt nog wel. Als ze daar behoefte aan heeft verteld ze het me wel. Ikzelf had dat namelijk ook. Niet dat ik haar niet vertrouwde, maar sommige dingen kosten nu eenmaal tijd. Die tijd heb ik helaas niet meer. Ik ben te laat.

Mijn vriendin is er niet meer. Ik ben haar kwijt. Niet zomaar kwijt, vermoord door haar ex.
Opeens is het stil!
Ik kan maar moeilijk omschrijven wat ik nu voel.
Een gevoel van leegte die niet meer opgevuld kan worden. Achteraf kun je zeggen; “had ik maar dit” of “had ik maar dat”, maar ik ben te laat. Geen afscheid. Geen vaarwel. Ineens weg. Ik had haar zo graag willen zeggen dat ik van haar hield. Misschien doe ik dat nu… hier.

Met genoeg mensen om me heen probeer ik de draad weer op te pakken maar het is en blijft erg moeilijk. Ik mis haar en ondanks dat het nu al weer ruim anderhalf jaar geleden is lukt het me niet om die leegte van een dierbare vriendin, van haar, op te vullen. Mijn man en kinderen zijn mijn alles, gelukkig kunnen ze voor genoeg afleiding zorgen en weet ik dat het leven ook zijn mooie kanten heeft. Ik wil mezelf niet verbitterd noemen. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik haar in mijn leventje heb gekend. Hopelijk met dat in mijn gedachten en de mooie herinneringen die ik van haar heb, zal misschien de pijn over een tijdje wat verzacht worden.
Het zal alleen nooit meer hetzelfde zijn.