“Hallo?”
[i]“Hallo?”[/i]
“Hallo?”
[i]“Hallo?”[/i]
“Ja?”
[i]“Met wíe spreek ik?”[/i]
“Ja hallo, hoe moet ik dat weten, jij belt mij toch?” [i]“(lichtelijk geïrriteerd) Goedenavond, u spreekt met Martijn Helgers van ‘nietteverstaanwantveeltesnelafgeraffeldineenikhebhiereigenlijkookgeenzinintoonhoogte’ (ademt in), spreek ik met Mevrouw X?”[/i]
“Heb je daarnaartoe gebeld dan?”
[i]“(ademt uit, snel en door de neus) Spreek ik niet met Mevrouw X dan?”[/i]
“Dat heb ik niet gezegd”
Stilte
[i]“Dus ik spreek wel met Mevrouw X?”[/i]
“Dat heb ik ook niet gezegd”
Verkneukelend wacht ik af hoe Martijn dit op gaat lossen.
[i]“Ehm”[/i]
“Ja?”
[i]“Waar ik eigenlijk voor bel is het f…”[/i]
Tuuttuuttuut.
Zo.
Ik heb de verbinding verbroken.
Een ietwat blikkerige uitvoering van de vier jaargetijden maakt mij erop attent dat Martijn nog een poging waagt. Of het is mijn moeder. Dat kan natuurlijk ook. Ik kijk op het display van mijn mobiele eenheid. Onbekend nummer staat er.
“Hallo?”
[i]“Ja, hallo, hier nog een keer met Martijn Helgers van ‘nogsteedsnietteverstaanwantalweerveeltesnelafgeraffeldineenikhebhiernunogminderzinintoonhoogte’, er ging iets mis. De verbinding viel weg.”[/i]
“Ow, ik dacht dat ik gewoon op het rode knopje gedrukt had”
[i]“(een nieuwe, nu nog snellere uitademing door zijn neus) Ja, zeg, vind u dat normaal om zomaar een gesprek te beëindigen?”[/i]
“Dat ligt er maar geheel aan. Wilt u mij iets te koop aanbieden?”
[i]“(aarzelend) Ja”[/i]
“En gebruikt u daarvoor dit telefoongesprek?”
[i]“Ja”[/i]
“Dan vind ik het vrij normaal, ja”
[i]“Hoe bedoelt u precies?”[/i]
“Nou, Martijn, vandaletechnisch gezien valt datgene waar jij een poging toe doet onder ‘reclame’. Als er reclame op TV is dan schakel ik ook gewoon om als het me begint te vervelen. Snap je?”
Stilte, wederom.
“Ben je daar nog, Martijn?”
[i]“Ehm, ja”[/i]
“Heb je verder nog vragen?”
[i]“Ehm, nee”[/i]
“Dan wens ik je nog een prettige dag verder, dag Martijn”
Tuuttuuttuut.
Zo.
Ik kan niet wachten tot de volgende Teletubbie zich aandient.
13 reacties
Anne · 11 september 2009 op 08:01
Ha ha! Leuk! Trouwens, een vreemde Nederlandse gewoonte is dat, om op te nemen met je naam. Rare omkering van gepastheid, eigenlijk. Gekke gehoorzaamheid aan een in eerste instantie anonieme ander aan de andere kant van de lijn. In Brazilië nemen ze op met een vraag, eigenlijk veel logischer: Wie belt? En hier in Bosnië ook, en in Italië. Want inderdaad, aan degene van wie het initiatief uitgaat toch eigenlijk de verplichting om zich als eerste voor te stellen.
Maar ja, Nederlanders zijn wel in meer dingen een beeeeeetje vreemd, en ook daarom is dit stukje des te leuker:-D
Zuurtje33 · 11 september 2009 op 09:15
Geweldig!!!!
Heel mooi neergezet.
😆
axelle · 11 september 2009 op 11:01
Lekker luchtig!!!
Prlwytskovsky · 11 september 2009 op 13:29
Gnuif-gnuif …. dus ik ben niet de enige die hun op deze manier afpoeiert.
Van de drie keer per dag dat ze naar mij belden heb ik dat al teruggebracht naar één keer per twee maanden, dus hou vol Saya_Surya. Er is hoop.
Neuskleuter · 11 september 2009 op 18:42
Hoewel er al zoveel over is geschreven, blijf ik het vermakelijk vinden. Ik vind de titel wel erg geinig. Veel hoger kwam het niveau van Martijn tenminste niet 😀
Saya_Surya · 11 september 2009 op 19:14
😀
Garuda · 11 september 2009 op 23:25
Super! Zo doe je dat! 😀
DriekOplopers · 11 september 2009 op 23:50
Hahaha, heerlijk, om zo’n studentje dat je iets onnodigs probeert aan te smeren zo te treiteren. Beeldend opgeschreven ook.
Helaas krijg ik nooit de kans om mij op die manier van mijn slechtste kant te laten zien: de heer en mevrouw Oplopers hebben een geheim nummer… :stom:
Ma3anne · 12 september 2009 op 01:12
Heb wel betere en originelere stukjes over dit onderwerp gelezen, eerlijk gezegd.
Volgens mij kun je beter aan je schrijfstijl te zien.
Succes.
Saya_Surya · 12 september 2009 op 08:42
Dankje!
Chucky · 12 september 2009 op 09:08
Erg vermakelijk door de herkenbaarheid ervan.
DreamOn · 12 september 2009 op 17:11
Op zich een grappig verhaal, ik moest er wel om lachen. Je moet alleen heel erg uitkijken, dat je bij zo’n gesprek goed om de interpuncties denkt, en dat ben je zo nu en dan wel vergeten.
[quote]
“(lichtelijk geïrriteerd) Goedenavond, u spreekt met Martijn Helgers van ‘nietteverstaanwantveeltesnelafgeraffeldineenikhebhiereigenlijkookgeenzinintoonhoogte’ (ademt in), spreek ik met Mevrouw X?” [/quote]
Bij dit stukje bijvoorbeeld (en dat gaat zo de hele column door) zou ik de aanhalingstekens pas openen na het stukje dat tussen aanhalingstekens staat. Het komt ook erg rommelig over. Ik heb in het verleden veel toneelstukken geschreven, en dan liet ik de aanhalingstekens gewoon weg. Je kan het ook zo doen:
Piet: – Mijn moeder komt vandaag op bezoek.
Jan: – O, heb je er zin in?
Piet: – Nee, maar twee keer per jaar moet ik er
aan geloven.
Dat staat wat overzichtelijker, en als je het consequent volhoudt, dan is het ook niet fout, of zo.
[quote] “Heb je daarnaartoe gebeld dan?” [/quote]
Een beetje kromme zin; daarnaartoe is niet één woord, logischer was geweest: “Is dat de dame die je zoekt?” of iets dergelijks.
[quote] “Dat heb ik niet gezegd” [/quote]
De zinnen die op een vraagteken eindigen hebben netjes een vraagteken, maar de zinnen die op een . horen te eindigen hebben niks…
[quote] Verkneukelend wacht ik af hoe Martijn dit op gaat lossen. [/quote]
Lang heb ik naar deze zin zitten staren. Volgens mij moet het zijn: [b] mezelf [/b] verkneukelend…
[quote] ja zeg, vind u dat normaal om zomaar een gesprek te beëindigen?” [/quote]
Dat moet natuurlijk zijn: vind[b]t[/b] u dat normaal… enz.
Je hebt pech, dat ik thuiszit met de Mexicaanse griep, normaal gesproken heb ik geen tijd om zo uitgebreid op een column in te haken… 😀
Maar ik kon het even niet laten… sorry :oeps:
Saya_Surya · 12 september 2009 op 22:03
Ik voel me vereerd 😀
Lief juist, bedankt voor de tips!
Enne…toch maar snel beter worden he?