Terrorist

Ik voel me deze ochtend even een terrorist.
Ik sta op het Centraal Station op mijn trein te wachten en omdat ik nog niet ontbeten heb ga ik toch nog even snel naar de AH To Go om een banaan te halen. Ik vind: bananen zijn lekker. Er staat uiteraard weer een belachelijk lange rij bij de AH. Als de twee mensen voor me dan uiteindelijk geholpen zijn ontdek ik tot mijn grote schrik dat ik mijn weekendtas kwijt ben. In mijn weekendtas zit mijn nieuwe boek, wat prullaria en mijn gisteren aangeschafte gloednieuwe carnavalsoutfit. Toch sund als ik die kwijt zou zijn. Ik ren terug naar het perron en zie mijn tas gelukkig staan. Maar die heeft inmiddels de aandacht getrokken van een groepje mensen die er zich omheen hebben verzameld. Ze staan luid tegen elkaar en de aangesnelde NS-medewerker te praten. Deze pakt stante pede zijn portofoon en blaft wat bevelen door het apparaat. Binnen een minuut komen er twee beveiligingsmensen het perron op lopen. Druk gebarend manen ze de groep mensen om door te lopen. Ik vind het hele tafereeltje wat zich tien meter verderop afspeelt eerlijk gezegd wel aandoenlijk en besluit even te kijken wat er gebeurt.

De drie mannen staan rondom mijn tas en weten er zich geen raad mee. Verderop wordt het groepje omstanders steeds groter. Druk gebarende alfamannetjes weten hun publiek op te zwepen door termen te roepen als ‘bom’ en ’terroristen’ en ‘maken dat je wegkomt’. Anderen roepen in één zin ‘Madrid’, ‘Londen’ en ‘New York.’ Ik zie hoe oma’s met lichtelijke paniek in de ogen hun kleinkinderen aan de hand meenemen naar de andere kant van het perron. Iets verderop lopen wat studenten zenuwachtig lachend en grappen makend op en neer, in de hoop een glimp op te vangen van het tafereel. Eén van de beveiligingsmensen bukt nu naast mijn tas en maakt aanstalten de rits open te maken. Zijn collega trekt hem weg en vraagt of zijn collega gek is geworden. Gelukkig weten de beveiligingsmensen de sfeer gezellig te houden ten overstaande van het afgeladen perron treinreizigers. Een roodharige man heeft een druk gesprek met de NS-medewerker en ze kijken allebei schichtig in het rond. Mensen schreeuwen dat de tas weg moet en dat de politie moet worden gebeld. Naast mij begint een meisje te huilen.

Ik vind dat het nu lang genoeg geduurd heeft en loop naar mijn tas.
“Dat is hem!” hoor ik plotseling. De NS-medewerker en de roodharige man wijzen allebei mijn richting op. De menigte draait zich als een eenkoppig monster naar mij toe en de beveiligingsmannen lopen in mijn richting. Ik loop op de havenarbeiders af en haal mijn handen nietsvermoedend uit mijn zakken. En zo wordt het toch nog allemaal even heel onaangenaam. We begrijpen elkaar niet. De linker beveiligingsman man ziet mijn hand uit mijn jaszak komen en ziet de banaan voor iets anders aan en roept schuimbekkend dat ik staan moet blijven. De rechter beveiligingsman roept overspannen bevelen in zijn portofoon. Als de twee bootwerkers dan tegenover me staan piep ik dat er niets aan de hand is en dat de nog net niet door de EOD geruimde tas gewoon mijn weekendtas is die ik per ongeluk had laten staan. De fitnessverslaafden lijken zich nu wat meer te ontspannen.

Maar ze zijn niet zomaar uit het veld geslagen want voordat ze me laten gaan willen ze eerst zeker weten dat ik in mijn tas geen kernkop of doorgeladen M16 heb verstopt. Ik lach en rits de tas open en laat ze het boek zien, de tijdschriften en mijn prullaria. Als ik mijn carnavalsoutfit uit de tas haal krijgen de mannen volgens mij een acute hartaandoening. In een melige bui besloot ik gisteren namelijk om tijdens carnaval een djeballa, een tulband en een opplakbaard te dragen. Gewoon een grapje. Mensen schreeuwen nu. Paniek alom en de twee beveiligingsberen kijken mij met bloeddoorlopen ogen aan.

Het zijn gezellige tijden.