Kijkend naar de bleke maan aan de schemerige avondhemel vraag ik mij af wat hij, neerkijkend op de aarde,de afgelopen miljoenen jaren allemaal gezien heeft.
Of is de maan een zij? En als dat zo is, zou de aardse ellende dan harder zijn aangekomen bij haar? En terwijl ik met mijn handen in mijn zakken omhoog kijk, overdenk ik het nieuws van vandaag.
Bijvoorbeeld,dat Aids de grootste killer ter wereld is. In het grootste deel van de wereld neemt de levensverwachting toe, terwijl in door Aids geteisterde landen zoals Afrika, de mensen vroeger doodgaan dan dertig jaar geleden.
Er is nog steeds een groeiende kloof tussen de arme landen en de rest van de wereld waar het gaat om bijvoorbeeld de gezondheidszorg.
In delen van de wereld is er voortdurende verwachting van een nog langer en comfortabeler leven terwijl elders wanhoop heerst over het onvermogen, ziektes onder controle te krijgen, terwijl de middelen daarvoor bestaan!!!!
Terwijl de middelen daarvoor bestaan! Dat ene zinnetje, losjes onder aan het artikel in de krant, zegt alles over de barbaarsheid van de beschaafde wereld, de schimmigheid van het geweten en de achteloosheid van het beest in de 1e wereld ook wel mens genoemd.
Diezelfde mens die binnen 100 jaar uit stand op de maan landde, zich laat dragen door internet en mobiele telefoons en geen beter ideaal kan bedenken dan zich onvermoeibaar inzetten voor een megaprijs in de loterijshow.
2004! Ik vraag mij af of de maan mij kan vertellen of het in het nieuwe jaar beter gaat worden.
Voor de maan iets kan zeggen, komt mijn buurvrouw naar buiten. Gehaast, verkrampt, te snel ademend.
“Verdorie mijn auto is kapot. Moet nu alle boodschappen op de fiets doen. Getverdemme, ik moet ook nog dat hele end naar de apotheek karren. Hoop maar dat hij nog open is, verdorie!
Ik ben helemaal niet lekker namelijk”
‘Ja, antwoord ik slikkend. ‘Het zal je gebeuren dat de apotheek dicht is als je ziek bent, terwijl de middelen daarvoor bestaan!
Dan rijdt ze weg. Gehaast, krampachtig en te snel ademend. En ik kijk naar de bleke maan aan een schemerige avondhemel en ik weet dat de maan niet zal spreken omdat ik het antwoord al weet…
4 reacties
pepe · 26 december 2003 op 13:41
Het leven is soms zo oneerlijk… en helaas vergeten we maar al te snel hoe rijk wij leven hier in ons kikkerlandje, waar we het liefst het hele jaar door zeuren of het is te heet, of het regent te veel, alles kan altijd beter…
Ik hoop van harte dat we met z’n allen ooit een betere wereld voor iedereen kunnen maken. IJdele hoop denk ik wel.
Wat is de maan mooi he? 😉 En het leven ook…
deZwarteRidder · 27 december 2003 op 11:06
vond hem lekker om te lezen….
goed gegeven kees
Rich@Rd
Tasz · 27 december 2003 op 14:11
Goeie column die je even tot nadenken stemt. Zoveel middelen, zo weinig mogelijkheden. Of juist heel veel mogelijkheden en weinig lust om ze ten volle te benutten. Goed geschreven ook. 1 puntje, je herhaalt zeer snel achter elkaar 2x de woorden ‘Gehaast, krampachtig, te snel ademhalend.’ Waarschijnlijk doe je het bewust, maar ik vind het net iets te snel achterelkaar.
Ik ben nog nieuw hier dus ik weet niet goed of het de bedoeling is ook opbouwende feedback te geven of slechts op te schrijven of je het een goede column vindt of niet. Laat me dat even weten. Dat dit een goede column is hoef ik waarschijnlijk niet nogmaals te schrijven, dat was denk ik al wel duidelijk uit mijn eerste regels.Desondanks nogmaals mijn complimenten.
Tasz
Kees Schilder · 27 december 2003 op 14:39
Kritiek is altijd welkom ,Tasz. Daar kun je alleen maar je voordeel mee doen.En als ik de column, nu met jouw opmerking in gedachten, nog eens nalees,kan ik me er iets bij voorstellen.Maar inderdaad, ik deed het bewust.