Thank you for the music: The village green … (The Kinks)

Onlangs heb ik weer eens een cd gekocht. Een CD? Gekocht? Een CD ja! Gekocht ja! Wie doet dat tegenwoordig nog, zult u zich afvragen. Maar ik kon het niet laten.

Op zolder trof ik vorige week een oude Oorkrant aan, uitgegeven ter gelegenheid van Pinkpop 1977.  Dat was het jaar dat ik het festival voor de allereerste keer bezocht en bij de entree van het terrein, kreeg je gelijk zo’n krantje in de handen gedrukt. Daarin stond een groot artikel over de hoofdact van die dag; the Kinks. In dat stuk werd de loftrompet afgestoken over hun LP ‘the village green preservation society’ uit 1968. Sindsdien heeft dat album altijd op een of ander verlanglijstje van mij gestaan en nu, in de tijd van Corona en Amazon, heb ik alsnog de knoop doorgehakt en ziet; zojuist viel het schijfje bij mij in de bus.

The Kinks hadden voor mij op die Pinkpopdag een streepje voor. Ze hoorden wat mij betreft thuis in het rijtje; Beatles, Rolling Stones, etc. Voor mij waren ze de kers op de taart, de grote attractie van de dag. Een dag die overigens begon met een deceptie. Vlak voordat ik op mijn fietske wilde springen om naar het dorp te vertrekken, want daar zou ik dan in de door het Jongerencentrum speciaal voor Pinkpop geregelde bus kunnen stappen, verzuchtte mijn vader: ‘Jongen, ik zou daar niet naar toe gaan,’ bang als hij was dat ik ’s avonds als een afgepeigerde junkie zou thuiskomen. Voor mij was thuisblijven echter geen optie; het kaartje was al gekocht en mijn vrienden wachtten op mij.

En zo zag ik mijn helden van die dag optreden: Ray Davies en consorten. Iedereen kende ze natuurlijk van het nummer Lola, maar thuis hadden we enkele lp’s van de club met nog véél meer nummers. Daar had mijn broer voor gezorgd. Hij kwam op een dag thuis met een exemplaar uit de ‘Golden Hour’ serie met daarop een hele batterij hits van the Kinks.  Zo maakte ik kennis met hun karakteristieke geluid; Waterloo sunset, Days, Animal farm, Where have all the good times gone  en de opener: You really got me. Dat was nog eens iets! Mijn broer werd nog enthousiaster en kwam de volgende dag al met een tweede ‘Golden hour’ plaatje thuis; Vol. 2. Nog meer Kinks! I’m not like everybody else, Stop your sobbing. Daarmee konden we even vooruit. Jaren later leerde ik pas het prachtige Celluloid heroes kennen, ook niet te versmaden voor de echte Kinks liefhebber.

Maar genoeg over vroeger gepalaverd; voor mij volgt dan nu het magische moment: de cd uitgepakt, in de speler gestopt en wachten tot de eerste tonen uit de speakers knallen! Let the good times roll!