Mijn jongste zoon vindt dat Onze Lieve Heer wordt uitgebuit. En daar heeft hij zo zijn redenen voor, zegt hij. Ik weet wel dat hij baalt omdat ik elke jaar op Goede Vrijdag de film Jesus Christ Superstar uit de kast trek.
Mijn kinderen moeten dan hun mond houden want ik wil ongegeneerd mee kunnen galmen met hits zoals; Superstar, Hosanna en Everthing Is Alright. En als Maria Magdalena, I Don’t Know How To Love Him heeft gezongen, dan spoel ik de videoband een stukje terug voor nog een keertje. Het arme kind heeft mijn oneerbiedige gekras al zestien jaar moeten aanhoren. Ik vermoed dat hij schietgebedjes de lucht heeft ingeschoten om het te laten ophouden. Hij was waarschijnlijk zeer dankbaar toen de videoband ouderdomsverschijnselen begon te vertonen. De stem van Judas sloeg meer dan eens over, bij Pontius Pilatus liep de video op onverklaarbare wijze vast, en Herodes werd verdrongen door verticale storingstrepen.
Helaas voor mijn jongste, en gelukkig voor mij, heb ik vorige week, voor een zacht prijsje, een DVD van de musicalversie op de kop getikt. Maar omdat die het niet haalt bij de filmversie houd ik mijn videootje nog even bij de hand. Tja, Jesus Christ Superstar. Het is nauwelijks te geloven dat het al dertig jaar geleden is, dat ik de film voor de eerste keer in de bioscoop zag. Het zien van zoveel leed, op een levensgroot scherm, in combinatie met wondermooie songs, bezorgde me kippenvel. Bovendien durfde ik er niet altijd eerlijk voor uit te komen dat ik de film had gezien. Wat zeg ik? Vijf keer had gezien! Dat was in bepaalde kringen een grote schande. Een pornofilm was minder erg. Hel een verdoemenis wachtte degene die de film had bekeken en ook nog van de muziek genoot. Want wie genoot er nu van een stel langharig werkschuw tuig dat waagde om de laatste zeven dagen van Christus na te spelen. Het einde der dagen was nabij. De film zou dood en verderf zaaien. Maar ik leef nog en tijden zijn veranderd. Jesus Christ Superstar was zelfs op de christelijke zenders te zien.
En nu dient het volgende dilemma zich aan. In de bioscoop draait de The passion of the Christ. Deze film van Mel Gibson vertelt het verhaal van de laatste dag van Jezus’ leven. Zijn mishandeling, kruisweg en kruisdood wordt in alle gruwelijkheid in beeld gebracht. Maar wil ik dat zien?. Vooralsnog niet, want ik houd niet zo van geweld. Mijn kinderen denken dat het wel meevalt, maar die zijn dan ook opgegroeid met een flink portie televisiegeweld. Ik voerde aan dat zelfs Henny Huisman, bij het zien van de film, een zondvloed aan tranen plengde. Maar volgens mijn kinderen huilt Henny al als zijn pony Snuitje verkouden is. Toch houd ik het voorlopig, voor alle zekerheid, bij mijn gebrekkige videobandje.
Maar waarom vindt mijn jongste dat Onze Lieve Heer wordt uitgebuit? ,, Denk eens na mam. DVD’s, bioscoopfilms, Cd’s en videobanden. Jezus wordt steeds door iemand anders gespeeld en er wordt enorm veel geld aan hem verdiend. Hij begint langzamerhand op Sinterklaas te lijken.”
En daar moet ik eens goed over nadenken.
12 reacties
Sarakim · 8 april 2004 op 12:00
Er is geen filmmaatschappij die Jezus zo heeft uigebuit qua merchandising als de Rooms Katholieke Kerk. Sterker nog, de RKK heeft een paar eeuw voorsprong gevuld met aflaten (in de filmwereld flyers), iconen (de welbekende trace cards) en beeldjes (action figures). Voor een God wiens beeltenis eigenlijk niet zou mogen zie je zijn zoon wel aardig prominent in het straatbeeld om de Middelandse Zee.
De film van Gibson is en hype, maar eigenlijk is het niet meer dan de plaatjes die het verhaal oproept op een scherm gooien. Ikzelf ben opgegroeid met de Bijbel, en ik heb nooit begrepen waarom Goede Vrijdag Goede Vrijdag heette, hij nam onze zonden op zich. Lekker makkelijk, maar ondertussen lijdt hij veel pijn. Pas nu de film getoond wordt zien sommigen het, die zou ik er helemaal naar toe laten gaan.
Jesus Christ Superstar was en is geweldig (uit de mond van een 18 jarige, er is hoop Li)en pastte ook helemaal in het tijdsbeeld van Love and Peace and lots of happy music. Nu, met al het geweld dat we ook weer op tv zien, past dit grimmige beeld goed in het plaatje.
En ach, zelfs ons aller Christelijk Vader Andries Knevel heeft de film goedgekeurd.
Vanavond houd ik het in de bios uit respect maar op water, helemaal alcoholvrij. Of er moest echt een wonder gebeuren 😉
deZwarteRidder · 8 april 2004 op 12:29
The passion…
mijn dochter (18) ging erheen met haar vriend en….kwamen stil en onder de indruk terug..sterker nog..de hele bioscoop was muisstil , geen chipsgekraak geen rollende flesje geen gegiechel en gemompel….GEEN PAUZE… GEEN PEUKIE….en toch geen klachten…alleen diepe indruk…de andere kant van jesus christ superstar…een film die het heeft om een (cult)klassieker te worden en geplaatst te worden inde rij met films als schindlers list en andere topprodukties…een film die toont hoe beestachtig mensen kunnen zijn..een film die het geloof weer onder de aandacht brengt..
Irma · 8 april 2004 op 12:48
Mooie column en op mijn lijf geschreven. Ik heb deze film in de jaren 70 diverse keren gezien, kocht de LP, daarna de CD, toen de video. Ik ga ‘m binnenkort op DVD aanschaffen, want hij is te koop, hoor!
Ik heb gemakkelijk praten, want mijn hond stoort zich er niet aan als hij telkens weer voorbij komt. Wat een muziek!
Over Passion of the Christ: ik twijfel ook of ik erheen wil gaan. De andere film was mooi, deze heeft meer geweld in zich. Moet ik net een (sterke) bui voor hebben om de scenes over me heen te laten komen. Maar ben wel nieuwsgierig
😉
archangel · 8 april 2004 op 13:30
Tja…. innerlijke tweestrijd. Ik ben benieuwd naar de film als ‘kunstwerk’, los van de boodschap, de hype, en de beroering. Maar ik vind het moreel gezien onjuist om de zakken te spekken van iemand die zó conservatief is in zijn geloof, en zo halstarrig dat hij niet van plan is de uitspraken van zijn vader (die onder meer de Holocaust ontkent) te weerleggen.
Ma3anne · 8 april 2004 op 15:07
Helemaal niet zo’n verkeerde uitspraak van je jongste, Li.
Jesus Christ Superstar heb ik nu zo langzamerhand wel genoeg gezien, maar mijn dochter wil de laatste paar jaar steeds kijken als ie op TV is. En dat mag. Ik doe intussen dan wat anders, maar kom alleen nog kijken bij de songs, want die blijf ik onnavolgbaar vinden.
Die nieuwe versie: ook weer baanbrekend in deze tijd, denk ik, zoals JC Superstar dat destijds was.
En zo blijft de figuur Jezus toch de gemoederen bezighouden, bij gelovigen en ongelovigen. En dat vind ik eigenlijk wel grappig, want dat deed hij in zijn eigen tijd ook al.
Kees Schilder · 8 april 2004 op 19:09
Komt mij bekend voor.Heb Superstar erg veel gezien. Houd het nu bij de Matthaus Passion, een muziekstuk dat (nog) niet geevenaard is.
pepe · 8 april 2004 op 20:15
[quote]Denk eens na mam. DVD’s, bioscoopfilms, Cd’s en videobanden. Jezus wordt steeds door iemand anders gespeeld en er wordt enorm veel geld aan hem verdiend. [/quote]
Kinderen zijn zo slim, zo eenvoudig denkend. Hij heeft gelijk.
Mooie column weer Li
Eftee · 8 april 2004 op 21:41
Slimme jongste heb jij Li!
Weer lekker gelezen.
Ik ben ook, nog steeds, fan van “Jesus Christ Superstar”. Heerlijk om, lekker vals, mee te brullen.
Mosje · 8 april 2004 op 21:46
Ergens op zolder heb ik nog bladmuziek liggen. Van J.C. Superstar of course. Je column is een mooie aanleiding dat weer eens te zoeken…….
Bakema_NL · 8 april 2004 op 22:10
Ik heb eigenlijk niks met het geloof en de bijbel is het meest succesvolste boek ooit waarschijnlijk……..een boek. Verder moet iedereen geloven waar hij/zij zin in heeft, zolang ik er niet mee lastiggevallen word.
Jesus christ superstar heb ik geloof ik ooit wel eens gezien…..heb er niks mee. Deze Passion of christ wil ik best wel eens zien, maar niet in de bioscoop, dan zie ik liever andere films. Het geweld en marteling moet best erg zijn, mensen die heel wat gewend zijn hebben de bioscoop vroegtijdig verlaten bij deze film.
Dus ik ben niet gelovig. Wel vind ik verhalen waarin religie verweven zit, of iets religieus als uitgangspunt hebben, vaak geweldig. Zoals boeken die zich afspelen in de middeleeuwen, dat je leest hoe ridders met het geloof bezig zijn, dat soort dingen. Ik heb net het 2e deel van The grail quest uit van Bernard Cornwell………de titel dekt de lading lijkt me. Dus ondanks dat ik enorm veel lees wat met geloof en de bijbel te maken heeft (wel fictie, maar gebaseer op of uitgaande van) ben ik niet gelovig en zal ook niet bekeerd worden, daarvoor is het bewijs van een god of wat dan ook te ontastbaar voor me en heb ik geen zin om me met dat vraagstuk op zich bezig te houden, omdat ik daar toch niet uit ga komen, dan ga ik me wel met zinnigere dingen bezighouden.
Mup · 9 april 2004 op 18:57
Kinderen en dronken mensen…..
Groet Mup.
Li · 9 april 2004 op 21:18
Een ‘inmiddels’ schorre Li dankt eenieder voor zijn of haar reactie.
Kees: Ik ben bang dat ik met de Mattheus Passion mijn kids de deur uit jaag. Een goede tip. Bedankt!:-P
Richard: Jouw reactie brengt me aan het twijfelen. Klinkt indrukwekkend.
Allemaal: Erg boeiend om te lezen hoe mijn medecolumnx-ers over deze materie denken.
Ik heb begrepen dat Nederland rond de paasdagen massaal naar The passion of the Christ gaat. Ik hoor graag jullie recensies.
Li
:dunno: