The smell of fear

Over het algemeen vind ik mijzelf vrij relaxt. Ik wind me niet snel op over wat anderen doen of laten en ik geloof in ‘leven en laten leven’. Maar er zijn dingen die zelfs mij te ver gaan. Zo heb ik problemen met misdaad in het algemeen, het koningshuis en Ajax. Maar mijn meest actuele probleem – wij schrijven juli 2004 – is het fenomeen ‘stinkende mensen’. Kan iemand mij uitleggen hoe het in vredesnaam mogelijk is, dat mensen ’s ochtends vroeg al zo meuren? Eerlijk waar, ik stap iedere ochtend om 6.30 uur in de tram en mensen presteren het! Je maakt mij niet wijs dat dat technisch gezien mogelijk is als je iedere ochtend even fris onder de douche stapt. Die mensen zijn dus vies en daar moet ik een tram mee delen. Lekker dan.

U kunt zich mijn geluk voorstellen, toen ik ontdekte dat er op mijn werk ook één rondloopt. Deze jongeman brengt de post rond en ruikt iedere dag alsof zijn lichaam in verregaande staat van ontbinding is. Was dat maar zo, want dat zou betekenen dat het probleem zichzelf uiteindelijk oplost. Niet dat ik hem dood wil, hoor! Laat dat duidelijk zijn. Voor je het weet zit je tegenwoordig vast.

Ik noem hem liefkozend ‘Stinky’. Achter zijn rug om, uiteraard. Erg logisch is dat niet, want ik zou er wellicht beter iets van kunnen zeggen. Waarom stap ik dan niet op Stinky af, druk hem een bus deodorant in zijn handjes en doe ik de beweging even voor? Er zijn volgens mij twee redenen om ergens niets van te zeggen: het is niet erg genoeg of je durft niet. Als je bedenkt dat ik Stinky soms in de lift ruik terwijl ik hem bij het instappen niet ben tegengekomen, kun je moeilijk beweren dat het niet erg genoeg is. Conclusie: ik durf er niets van te zeggen. Waarom durf ik dat dan niet? Wil ik hem niet kwetsen misschien? Geloof me, mijn neusslijmvliezen zitten vol met wraakgevoelens jegens Stinky en ze willen hem maar wat graag terugpakken voor al het aangedane leed!

Ik heb er lang over nagedacht, maar ik kom er niet uit. Misschien ben ik bang dat Stinky mij breeduit lachend aankijkt en zegt: mens, je ruikt jezelf! Gezien mijn persoonlijke hygiënerituelen iedere ochtend, acht ik die kans nogal klein. Natuurlijk, Suus ruikt ook niet altijd even okselfris, maar het is pertinent onmogelijk dat Stinky mij kan ruiken. Hij ruikt zichzelf namelijk niet eens.

Nee, het is eigenlijk wel duidelijk. Ook dit probleem pak ik aan op de mij zo kenmerkende wijze: ik hoop dat het vanzelf weggaat. Stiekem hoop ik dat Stinky de loterij wint. En ik gun het hem ook oprecht! Ik hoop dat Stinky zoveel geld wint, dat hij meteen ontslag neemt. Want waarom zou je werken als je stinkend rijk bent?