Tietengluurders

Zomer 1988.

Ik ben zes weken geleden bevallen van mijn dochter en de roze wolk is ver te zoeken. Ze huilt continu. Ik heb een soort van bekken gedoe, kan niet meer lopen, een 2 -jarige peuter die zich wat anders had voorgesteld bij het krijgen van een zusje en een man die zijn best doet, maar het ook niet meer trekt. Ons ooit gelukkige gezinnetje is totaal ontwricht. Toch besluiten we om een dagje naar de dierentuin te gaan omdat daar een babyaapje is geboren.

Ik ga niet verder in op het organisatorische gedeelte maar als we om 15.00 uur arriveren wil ik alleen nog maar naar de apen en de rest kan voor mijn part afgeschoten worden. Mijn zoon wil gewoon een ijsje, mijn dochter heeft honger, ik loop bijna over en word voor een glazen wand bij de apen gezet. Doe het hier maar.

Als man en peuter terug komen zien ze me niet zitten. Er staat een menigte voor het verblijf en hij hoort: wat lief, ooh moet je zien en hij ziet zelfs een man zijn tranen wegvegen. Overgedreven gedoe om een babyaap, waar is mijn vrouw en niet veel later een huilende peuter die, ik wil mama, roept. Drama compleet. Hij spoedt zich naar de ingang en laat me omroepen. Wil mevrouw Janssen naar de kassa komen?

Een poosje later zie ik ze. Waar was je nou, ik was je kwijt. De man die me naar de uitgang duwde snikt: het was zo mooi, ik zag haar zitten met de baby aan haar borst, toen kwam het mannetje kijken en die duwde ineens zijn hand tegen het glas. Hij kreeg van die glinsterende oogjes en wilde ze aanraken. Ik zie grote ogen van mijn man. Hij ook. Sorry, ik was niet de enige hoor, iedereen keek.

Tijdens de terugreis vraagt mijn man of ik de babyaap nog heb gezien. Nee joh, die zat in een apart verblijf tijdens het zogen.