Tijd

Met zijn tweetjes komen zij binnen. Hij, steunend op zijn looprek, de blauw geaderde armen trillend. Zij, hangend aan een rollator. De man draagt een geblokt overhemd met eronder een olijfgroene pantalon. De vrouw ziet er verhit uit, het witte haar plakt slap tegen haar slapen. Ze draagt een oud model oma jurk.

De man merkt mij op en stommelt mij bevend tegemoet. In zijn linkerhand heeft hij een bejaard uitziende Nokia telefoon geklemd.
‘Kijk,’ begint hij, mij het stenentijdperkgevaarte in de handen drukkend, ‘Kijk, hij werkt niet.’
‘Hij werkt niet,’ beaamt de vrouw. Wij verkopen geen telefoons, niet nu, nooit gedaan ook, maar ik neem de telefoon van de man over en bekijk hem nauwkeurig.
‘Meneer, hoe oud is deze mobiele telefoon?’ vraag ik dan.
‘Wat heeft dat er mee te maken?’
‘Heeft dat er iets mee te maken?’ vraagt na hem ook de vrouw.
‘Hij doet het niet, en daarom zijn we hier.’ deelt de man mee.
‘Wat zegt hij?’ wil de vrouw weten terwijl ze mij vragend aankijkt.

Ik zucht. Het wordt dus een van zulke gesprekken. En laat ik daar nu net geen tijd voor hebben. De vracht moet verwerkt worden, de urenlijsten ingevuld en de winkel aangeveegd. Er is een tekort aan personeel. Bezuinigingen. Dan bekijk ik het stel wat nauwkeuriger. De man heeft een gele waas over zijn gezicht. Zijn mond trilt. De huid van de vrouw is diepgegroefd en er zijn diepe blauwe zakken onder de ogen te zien. Het is me wel duidelijk waar de schoen wringt.
‘Jammer genoeg verkopen wij geen telefoons, dus kan ik u hier niet mee helpen. Maar u kunt uw provider bellen om uw contract te vernieuwen. Dan krijgt u een nieuw toestel. Gratis.’ De vrouw kijkt moeilijk.
‘Wat zegt ze?’ wil ze weten.
‘Verder kan ik u wel een kop koffie aanbieden,’ bied ik op vriendelijke toon aan. De man kijkt beschaamd.
‘Dat is aardig van u. Ziet u, eigenlijk kan die telefoon ons niet eens zoveel schelen, het is die verrekte eenzaamheid. Iedereen heeft het druk, en familie en vrienden hebben geen tijd. Al helemaal niet voor ons. De hulp is sinds kort vertrokken, het bedrijf dat haar zond is failliet en zelf kunnen wij haar niet betalen. We voelen ons eigenlijk een beetje verloren. En mijn vrouw..’  Zijn stem sterft weg terwijl hij zich naar haar omdraait. Ze kijkt niet begrijpend terug.
‘Wat zegt ie?’ vraagt ze opnieuw. Hij aait haar teder over de schouder. Een liefdevol gebaar. Het spreekt boekdelen.

Dan gaan we met zijn drieën zitten, genietend van een kop koffie. Pratend over de gewone dingen des levens. De kassakoopjes wachten maar eventjes. Over de Nokia wordt niet langer gerept. Na een tijdje staat het echtpaar moeizaam op. De man oogt geëmotioneerd.
‘Bedankt voor je tijd en je lekkere koffie. Er moesten meer mensen zijn zoals jij.’ Dan draait hij zich om en helpt zijn vrouw strompelend de zaak uit. Langzaam verdwijnen ze de lange winkelstraat in. Ik kijk ze na tot ze zo klein zijn als twee speldenknopjes. Dan ga ik over tot de orde van de dag. De kassakoopjes wachten nog steeds.