Tijdknop

Vandaag was geen leuke dag. Gisteren ook niet, maar dat is gelukkig al weer een dag geleden. Hoe eergisteren was ben ik vergeten. Het zal niet veel bijzonders geweest zijn.
Waarom vandaag geen pretje was weet ik niet, maar morgen is vandaag veranderd in gisteren, en gisteren zijn nooit leuk. “Je houdt toch wel van me?”, vroeg ik als puber aan een vriendinnetje.
“Nee, dat was gisteren”, antwoordde zij koeltjes.
Het liefst was ik toen teruggekeerd naar de dag tevoren, om nog even te genieten van haar tongzoenen. Haar tong was er een uit duizenden.
“Zoen me nog één keer,” zei ik, “dan vind ik je altijd lief.”
Zij geloofde mij niet. “Ik ben niet van gisteren hoor.”
Maar dat werd zij dus wel. Het vriendinnetje van gisteren.

Er waren meer vervelende gisteren. Toen ik achttien was werd mijn racefiets gestolen. Dertig versnellingen zaten daar op, een achterbrug met conische buisdoorsnede, en volautomatisch sluitende toeclips.
De volgende dag stapte ik vol vertrouwen het politiebureau binnen.
“Gisteren is mijn fiets gestolen,” zei ik tegen de dienstdoende agent.
“Weet u niet dat nog dezelfde dag aangifte moet worden gedaan?”
“Dan is hij vandaag gestolen”, probeerde ik, maar de agent liet zijn pen vallen en keek mij laagdunkend aan.

Nee, ik geloof niet dat ik veel op heb met vandagen en gisteren.
Kop op, zou je zeggen bij zoveel somberte, morgen is er weer een nieuwe dag. Maar ook morgen zal vergaan tot vandaag en dan tot gisteren. Het enige dat je daarvoor hoeft te doen is wachten op overmorgen.
Ach, had ik maar een knop waarmee je aan de tijd kon draaien. Dan zou mijn vriendinnetje een lange zoen krijgen, en ging ik een eindje fietsen. En dit stukje zou ik gisteren schrijven, want natuurlijk weet ik het nog niet, maar morgen heb ik daar helemaal geen zin in.