“Timmertje, Timmertje wat doe je nou?”

Och Marianneke, wat is er met je gebeurd? Ooit was je één van ons, mensen van het platteland, mensen zonder poespas. Maar je knauwde niet meer en ook je blonde lokken waren verdwenen. We zagen het gebeuren, stonden erbij en keken ernaar. Nederland hunkerde naar een nieuwe ijskoningin nu de adembenemende blote benen van Sjoukje Dijkstra in de plakboeken waren verdwenen en de medailles van Yvonne van Gennip niet meer waren dan een gouden schim. En daar stond ze, haar hoofd diep verzonken in een nepbontje als een bloemknop die op springen stond. Zij was voorbestemd, iedereen wist het behalve Marianne zelf. Met twee gouden medailles van Nagano wierp zij haar cocon van zich af en Maria Aaltje Timmer uit Sappemeer ontpopte zich van een schichtige Groningse deerne in een full color schaatsvamp.

Sindsdien zou niets meer hetzelfde zijn. Haar verlegen naar de grond gerichte blik had plaats gemaakt voor een verleidelijke knipoog, en haar blozende wangen moesten het veld ruimen voor felle fabriekskleurtjes. Het hek was van de dam en het platteland moest haar dochter laten gaan. Marian had geen trek meer in de puisterige hangjeugd van Sappemeer die met hun “goa je mee brommers kieken?” amechtig een zoentje van haar probeerden te stelen.

Maar Marianne lonkte naar het westen waar vroeg of laat de prins op het witte paard zou verschijnen om haar uit deze Groningse woestenij te bevrijden. En die prins kwam, kompleet met stoere zonnebril en slonzig vlasbaardje. Zij was betoverd, maar zoals poutage jamb du bois gewoon soep van een houten poot betekent, vielen de schellen van haar ogen. Peter Mueller, zoals we haar prins gemakshalve maar even zullen noemen, was niet meer dan een valse start en haar sprookje liep op de klippen.

Nu zwalkt prins Peter door het schaatsbos en vecht tegen zevenkoppige draken. Met weemoed denkt hij terug aan Nederland met haar schaatsprinsessen nu hem alleen een kwartet nukkige Noren rest. Hij is de weg kwijt, de Holland Schaats BV heeft hem een gouden handdruk gegeven en niets is zo erg als een miskende schaatscoach. Hij is verbolgen en laat geen gelegenheid voorbij gaan om Nederland met hakballetjes door de benen te spelen.

Het NRC had nog een pen liggen en Mueller, verguld met deze kans, doet geen enkele moeite zijn afkeer van Nederland met mooie volzinnen te verbloemen. De Amerikaanse dandy roemt de samenhang in de Noorse schaatsploeg om er aan toe te voegen dat dit toch wel HEEL bijzonder is na alles wat hij in Nederland heeft moeten doormaken. Toch blijft ook hij niet verschoond van kritiek. De Big Picture zoals Mueller zijn allesomvattende plan heeft genoemd duurt de Noren te lang. Zij willen een korte documentaire met goud na afloop, films maak je maar in Hollywood.

Maar niet alleen Mueller, ook Timmer was hardhandig van haar roze wolk gevallen. Alles wat vroeger in goud veranderde brak haar bij de handen af. Haar eigen Team Timmer was alles behalve een recordteam of het zou het aantal schadeclaims moeten zijn waarmee de ontploffing gepaard ging. Dit was ook de tijd waarin tv-commentator Hugo Walker zijn beste werk kon schrijven. Zijn klassieker “komt dat schot“ kreeg een waardig opvolger met “Timmertje, Timmertje, wat doe je nou?”.

Maar samen met aansprekende schaatsprestaties verdween ook de media-aandacht voor de gevallen koningin. Timmer kreeg meer adem, zocht niet langer naar onbereikbare liefdes en ging “brommers kieken” met AZ-doelwacht Henk Timmer. Team Timmer kreeg opnieuw gestalte maar nu zonder de golfslag van eerdere escapades. En in deze relatieve rust kon zij haar cyclus als schaatskoningin voltooien. Slechts één gouden plak kwam zij nog tekort om definitief de mantel van Yvonne van Gennip te kunnen overnemen. Geen sinecure, want waar Van Gennip haar goud in één prestatiecurve oogstte, moest Timmer acht jaar aan haar voorbij laten gaan, zeker voor een sprintafstand een schier onmogelijke barrière. Maar je las het in haar ogen.:“GAUWD”, Maria Aaltje Timmer is gelukkig weer terug waar ze vandaan kwam.