Tjoelip

Tjoelip kan over 40 jaar bejaarden verplegen en helpen in de huishouding. Tjoelip is een robot en ziet er ook uit als een robot. Door de knappe koppen die zich met de ontwikkeling van de robot bemoeien wordt niet uitgesloten dat de robot op termijn een meer menselijk uiterlijk krijgt. Maar, zo begrijpen wij, daar is nog wel discussie over. Niet zomaar een discussie overigens, nee een heuse wetenschappelijke discussie. Centraal staat de vraag: moet de robot in de toekomst zijn herkenbare robotuiterlijk houden of werken we aan een menselijk uiterlijk. Het lijkt mij dat als we toch bezig zijn de schepping te benaderen dat we ook voor de volle 100% moeten gaan. Een menselijk uiterlijk dus. En gewoon in alle soorten en maten. Mooi en lelijk. Kort en lang. Dik en dun. Van een bosje hout tot bossen hout. Van een onderbroek met ruimte te huur tot volledig bezet. Alle energie en creativiteit moet worden ingezet om van Tjoelip een niet van echt te onderscheiden succes te maken. En laten we ons in Godsnaam niet beperken tot slechts de buitenkant en een paar lullige klusjes die zo’n robotmens kan doen. Volledig inzetbaar moeten ze zijn. Van het helpen met aankleden tot het koffie- en theezetten; van de verschoning tot het bereiden van de lunch en het diner; van het boenen van de vloer tot het wassen van de gordijnen. Bovendien moeten ze uiteraard beschikken over een nietszeggend begrijpend luisterend oor en een regelmatig chagrijn. Ze moeten daarbij uit hun bek stinken, beschikken over zweetvoeten, vochtplekken onder de oksels en de hele dag zeiken over de werkdruk en het slechte salaris.
Vooral die laatste eigenschappen zijn van belang. Ik moet ze over veertig jaar natuurlijk niet van echt kunnen onderscheiden.
Anders lig ik daar tegen die tijd weer van wakker.
Wat is echt en wat is onecht ?
Eerlijk gezegd hoop ik die vraag tegen die tijd toch wel een keer beantwoord te hebben.

Frank
26 oktober 2008