TMI

Het valt niet meer te ontkennen: we leven in het informatietijdperk. Uit alle hoeken en gaten komt informatie op ons af. In alle soorten en maten. Met grote golven tegelijk. Of we willen of niet. Er zijn verschillende soorten informatie. Te weinig informatie (met als gevolg de parlementaire enquête), de juiste informatie in de verkeerde handen (lekker lekken naar de pers), niet ter zake doende informatie (lang leve de komkommertijd) en informatie voor sukkels (thuiswinkelprogramma’s).

De laatste tijd word ik te pas en te onpas geconfronteerd met overbodige informatie. Zo vertelde een overijverige winkelbediende mij laatst, dat ik het garantiebewijsje goed moest bewaren (goh!) en deelt theaterpersoneel mij zonder uitzondering mede, op welke rij en in welke stoel ik mag gaan plaatsnemen. Had ik dat niet al ergens gelezen? O ja: op mijn kaartje dus. Toppunt van overbodige informatie is wel de spam in mijn mailbox, want wat moet ik in hemelsnaam met penisvergrotende preparaten, apparaten en operaties? Nou ja, ik bewaar die mails wel, voor als ik weer ga daten…. Gelukkig doet mijn provider (kennelijk) iets tegen SMS-spam, want ook dat schijnt te bestaan.

Geloof het of niet, er is een soort informatie die nóg erger is. Ik noem het TMI: too much information. TMI is informatie die je krijgt, maar in de verste verte niet wilt omdat het gewoonweg te ranzig is. Zo heb ik Daphne Deckers in minstens tien tv-programma’s in exact dezelfde bewoordingen horen vertellen, dat ‘Ries’ toch wel vond dat ze daar beneden een beetje op een ontplofte egel leek, zo vlak na de bevalling. Ook ‘Daf’s’ beschrijving van de bevalling zelf – ‘Alsof je een tennisbal door je neusgat naar buiten blaast.’ Hoe komt ze er toch op? – hoort wat mij betreft in de categorie. En ik maar denken dat een bevalling pijnloos en netjes was. Bedankt Daf. Helaas bestaat er ook non-verbale TMI. Roep het vertrouwde beeld van Theo van Gogh’s moddervette pens, die nog net onder zijn bevlekte t-shirt vandaan piept, op en je weet wat ik bedoel: wat heeft Theo (vandaag, gisteren en/of vorige week) gegeten en waar laat hij het zoal?

Ik pleit daarom voor een extra symbooltje in het kijkwijzerarsenaal, naast onder andere die mega injectiespuit (ziekenhuisserie?), die mond met herrie eruit (Idols? Una voce particolare? Voor alle fans?) en die vier krikkende voetjes (ja, die begrijp ik dan weer wel!). Ik wil een symbool dat waarschuwt voor TMI. Rest de vraag welk symbool dat dan moet gaan worden. Persoonlijk voel ik wel wat voor een grote mesthoop-met-hooivork, een shovel bovenop een vuilnisbelt of het silhouet van Jerry Springer. Wellicht een idee voor een nationale prijsvraag? Misschien kunnen we dat dan in de vorm van een avondvullende televisieshow gieten, gepresenteerd door de Kings of TMI: Willibrord Frequin, Ton van Rooyen en Menno Buch. En als ‘SMS6’ het dan uitzendt, dan kunnen we lekker met zijn allen meedenken!