Toekomstmuziek

In gedachten verzonken, loop ik mijn dagelijkse ronde door het park. Het is mooi nazomer weer waarin ook de distels zich van hun evenwichtigste kant laten zien met stekelige bladeren en prachtig, paarse bloemen in volle bloei. Ondanks deze schoonheid, kan ik er op dit moment niet van genieten. “Wat nu?”, is de enige vraag die, als een op hol geslagen bromtol, in mijn hoofd blijft rondspoken. Nauwelijks waarneembaar hoor ik, mijlen ver, droevige tonen die hier niet op hun plaats lijken. Ik twijfel aan mezelf of ik dit nu werkelijk goed hoor. Maar het geluid van de muziek is onmiskenbaar. De melodie heeft tot gevolg dat ik mijn rug recht. Mijn teleurstelling, over de tegenwoordig, onpersoonlijke gang van zaken, ebt langzaam weg nu ik mijn blik naar de horizon richt. Door het onwerkelijke geluid realiseer ik me dat een woeste stroom mij eindelijk heeft uitgekotst in een oceaan van nieuwe mogelijkheden.

Terwijl ik mijn pad volg, zwelt langzaam het volume van de bezwerende muziek aan. En ofschoon ik nog niet kan zien wie dit geluid produceert en waar het vandaan komt, weet ik met zekerheid dat de oorsprong ervan op mijn pad ligt. Fier versnel ik de slentergang tot een stevige wandelpas. Verlost van de boeien uit mijn verleden, lijken toekomstplannen in een stroomversnelling te geraken. Zonder belemmering kan ik zoeken naar een nieuw leven op een locatie waar ik al lang van droom.

Ik kom aan bij een bruggetje midden in het park. Ik steek het water over om de andere kant van de stroom te bereiken. De doedelzakspeler, die op de brug staat, staakt zijn spel. Ik groet hem. Hij groet mij vriendelijk terug waarna hij opstapt en vertrekt. Zijn taak zit erop nu ik vol vertrouwen mijn gang kan volgen die ik weer hervonden heb.