Topman?

Donderdag 7 mei 2015: ‘ING-topman Ralph Hamers vindt zijn loonsverhoging van bijna 30 procent terecht, omdat het 20 procent minder is dan hem ooit is beloofd. “Het getuigt juist van moed dat ik een verlaging van 20 procent accepteer”. Het vaste salaris van de bestuursvoorzitter stijgt dit jaar van 1,27 miljoen euro naar 1,63 miljoen euro. Vanwege de staatssteun mochten sinds 2009 geen bonussen meer worden uitgekeerd bij de bank. Ook de vaste salarissen werden niet verhoogd’. Aldus berichtgeving van de NOS.

Het gebeurt bij iedere bankinstelling. Maar door een tot voor kort staatsgerelateerde bank valt deze verhoging niet meer te verdedigen. En je weet als zijnde bestuursvoorzitter als geen ander hoe de economie er voor staat en waar het geld dat je kreeg vandaan kwam. Met zo’n ongegeneerde uitspraak over dat het juist van moed getuigt dat je slechts 30 procent loonsverhoging gedoogt, heb je inderdaad lef. Het getuigt van moed dat je zo’n uitspraak zo zelf-mededogend durft in te zetten!

Meneer Hamers wint iedere maand onder toeziend oog van al zijn medewerkers sowieso de loterij. Juichend staat hij rond de 24^e bij de brievenbus. Een kleine € 136.000,00 bruto om een instelling te handhaven valt dan op zijn deurmat. Verdiend met een aantal knopen doorhakken, welke hem zijn aangereikt door al zijn adviseurs.
Hoe lang zal het nog duren voordat de ING haar particuliere klandizie gaat melden dat ook zij rente moet gaan betalen over spaargeld? En wie hebben onder welke doelstelling ooit toegezegd dat de heer Hamers kon rekenen op 50 procent loonsverhoging bovenop zijn reeds exorbitante salaris? Daar zullen vast knappe koppen op los zijn gelaten, maar je verkoopt het domweg niet als er tot voor kort, over zes jaar heen, nog tien miljard gemeenschapsgeld in ING werd weggezet.
Kijk naar Kabinetsleden, ook publieksgeld. Als ik zie wat zij aan verantwoordelijkheden hebben, dan ligt de taak van de heer Hamers voor een belangrijk deel in het verlengde van hun financiële inrichting en afspraken. En hun schadeloosstellingen staan toch op een fors lager pitje.

Ik kan er met mijn kop niet bij. De bevroren bonusfeestjes mochten toch niet meer rücksichtslos via salarisverhogingen versleuteld worden? Of nee, stom, dat is uiteraard weer heel wat anders. Maar hoe leep waren die acties?! En hoe creatief gaan de topmannen van banken nog worden om onder wat voor normering dan ook uit te komen? Hou mij ten goede dat er mijns inziens geen norm hoeft te zijn. Zolang het maar wars blijft van ieder luchtje gemeengoed. En hier hangt nog teveel een luchtje aan van pas gemaaid gras bij de buren.

Natuurlijk moet je alles van de hoed en de rand weten om hier feitelijk iets van te mogen vinden, maar intuïtief klopt er volgens mij geen sodemieter van. Deze topmannen hoeven wat mij betreft zeker niet charitatief te werken, maar er zit ergens een break-even-punt waarboven mij wordt ingefluisterd dat je andersom teveel kunt eisen. Teveel eist ten opzichte van de belastingbetaler die jouw instelling tot voor kort nog levensvatbaar hield. En dat staat nog los van een eventueel fractionele piëteit die je kunt hebben ten aanzien van de voedselbankafhankelijken van toen (en nu).