Het oprollen van het, voor zover bekend, grootste kinderpornonetwerk ter wereld veroorzaakt bij mij misselijkmakende ontzetting. Niet omdat het vernietigd is, integendeel, veel hulde aan de Hermandad! Ik ben verbijsterd door de pandemische omvang ervan en de vragen die rijzen over het wie en hoe. Is pedofilie een erkende beroepsziekte bij de Kinderbescherming? Is dan ook elke bejaardenverzorger een mogelijke gerontofiel en uitvaartbegeleider necrofiel? Hebben dixi-drivers de grootste kans op coprolangie en doen treinreizigers in de spits het meest aan frotteurisme? Heerst bestialiteit vooral onder houders van dierenpensions en is voedsel-erotiek een kenmerk van de horecaondernemer? In Een Vandaag, eerder deze week, ging het over het hoe. Een kenner van de sector noemde het woord “tor”. Het had iets met internet te maken. Ik, virtueel digibeet, heb me erin verdiept. Via het Tor netwerk, een geheimzinnige digitale achterafsteeg, wisselen de pedoperverselingen foto’s en filmpjes uit van misbruikte en mishandelde kinderen en baby’s. Het mooie van Tor is dat het heel moeilijk schijnt te zijn om de oorspronkelijke afzender van de pornopost te achterhalen. Mooi voor de zieke liefhebbers dan. Minder mooi voor de duizenden levenslang geestelijk en lichamelijk aangerande en verminkte kinderen. Het bericht vertrekt vanaf de server van de producent, die net de verkrachting van zijn eigen kinderen heeft gefilmd, en gaat via een aantal willekeurige servers naar de consument. Elke server ontcijfert een versleutelde laag en stuurt het kinderfeestje door naar de volgende server. Laagje voor laagje uitkleden. Vandaar de naam: The onion router. Om te huilen.
28 november 2015 #BinnenDoorDenken
4 reacties
troubadour · 28 november 2015 op 19:51
Teveel woorden die ik niet ken, sorry.
Esther Suzanna · 28 november 2015 op 22:39
Wel heel dapper dat je dit in een Column bespreekbaar maakt. Het onbespreekbare is juist belangrijk. In het kader van omdenken of relativeren is het niet passend. Wél waardering voor je stijl.
Een heel pijnlijk onderwerp…om te huilen inderdaad.
Dees · 29 november 2015 op 10:18
Ik gebruik ook wel eens TOR.
Het is niet het middel dat slecht is, het zijn mensen die misbruik maken van middelen.
Verder wekt het etaleren van vocabulaire bij mij niet direct bewondering. Iha zie je dat meer bij mensen die een gebrek aan taalgevoel en / of intelligentie willen verbergen. Volgens mij heb je dat niet nodig.
Mosje · 29 november 2015 op 12:45
Een onderwerp als dit verdient een betere analyse. De vragen die je opsomt bij het “wie” zijn behoorlijk tendentieus. Je zet hele beroepsgroepen te kijk. En over het “hoe”: eens met Dees. TOR is maar een middel, evenals bijv. de camera waarmee de foto’s en filmpjes gemaakt worden.