Tot rust komen

Ik probeer mijn pijn iedere dag te verbergen, zoals mijn kinderen dat ook doen.
Daarom blijf ik maar lachen, maar het gaat zijn tol eisen.
Ik heb problemen, veel problemen. Om hulp vragen is niet altijd makkelijk.
Dus ik doe me voor als briljant, maar eigenlijk voel ik me ellendig.
Daarom ben ik zo grappig, ik slik al mijn angsten continu weg.
Ik ben pas 39 maar mijn leven lijkt al voorbij.
We zijn meer dan een jaar verder en nog steeds zie ik mijn kleintjes niet.

Ik moet tot rust komen, maar hoe?
Ik wil de hele tijd geliefd zijn, speel een rol.

Mijn leven is als een sprookje.
Niemand gelooft er nog in.
Ik begin zelf ook langzaam de moed te verliezen.
Heel veel dingen weet ik niet meer.
Niet de mensen, niet plaatsen waar ik ben geweest.
Iedere dag denk ik: ‘Morgen ga je je kinderen zien’
En elke dag zijn ze er niet.
Ik zeg dan maar tegen mezelf dat alles waarvan ik hou, mijn leven op dit moment maakt.
Het is slecht voor mijn gezondheid.
Maar mijn kinderen kunnen er niets aan doen.
Zij hebben geen idee dat hun vader nog steeds iedere dag zijn tranen wegslikt.
Dat hij door iedereen maar aardig gevonden wil worden en zijn masker niet af zet.

Iemand moet me troosten en laten zien dat het nog niet te laat is.
Of kan alleen de Southern Comfort dat nog?