Het is rustig in de trein. Ik heb een coupé voor mij alleen.
Dan hoor ik voetstappen naderen. Geërgerd kijk ik op.
Twee prachtig blauwe ogen beantwoorden mijn blik. Mijn ergernis verdwijnt als sneeuw voor de zon. Leuke jongen.
Hij draait zich om, gooit zijn rugtas op het rek boven de stoelen.
Lekker kontje ook.
Langzaam gaat hij zitten en veilig achter mijn Cosmopolitan, volg ik zijn bewegingen. Hij lijkt zich niet bewust te zijn van mijn blik.
Of wel?
Even lijkt hij te grijnzen.
Het licht valt uit. Zijn blik kruist die van mij. Verbaasd.
Hij glimlacht. Ik bloos.
Buiten schemert het, maar het is nog licht genoeg om mijn rode wangen zichtbaar te maken. Weer die mooie lach. Even kijk ik in zijn ogen. Even maar.
Dan een en al duisternis. We rijden een tunnel binnen.
In het donker zie ik de glinstering in zijn ogen. Zoekend naar de mijne. Er is niemand om ons heen. Hij vindt mijn ogen en doorgrond me met zijn blik.
Even lijken we één persoon. Eén persoon, één gedachte, één gevoel. Deze spanning is onbeschrijfelijk.
In het donker zie ik zijn silhouet opstaan en dichterbij komen. Nog even en onze lichamen zullen elkaar raken. Het is onvermijdelijk.
Of staat hij alleen maar op om uit te stappen?
20 reacties
CJvZ · 17 maart 2006 op 17:06
En toen? Ik heb het idee dat het verhaal nog niet af is. Het gaat ergens heen. Waarheen weet ik niet, maar dat naakt de spanningsboog.
Of is het een cliffhanger? Naar mijn mening is het einde te open.
Wright · 17 maart 2006 op 17:17
Volgens mij grijpt hij naar de cosmopolitan…of hij moet plassen, kan ook natuurlijk..spannend hoor! 😉
KawaSutra · 17 maart 2006 op 17:33
Leuke spanningsopbouw.
Ik hoop voor jou dat het de Kanaaltunnel was! 😛
Eddy Kielema · 17 maart 2006 op 17:48
Volgens mij stond hij op om op zoek te gaan naar het lichtknopje! 🙂 Het lijkt wel de moord op de Oriënt Express, zo spannend maak jij het!
bert · 17 maart 2006 op 18:03
Kort maar krachtig op de laatste zin na, die breekt de spanning. Die had je van mij gewoon weg mogen laten. 🙂 🙂 🙂
Prlwytskovsky · 17 maart 2006 op 18:12
Wat ik mij nu afvraag he, toen het licht weer aanging wat is er in die donkere ondertussentijd gebeurd.
Wijdt er a.u.b. nog een column aan zodat ik weer rustig kan slapen.
DriekOplopers · 17 maart 2006 op 19:29
Een onvoorstelbaar sexy column! Goed gedaan!!!
Driek
WritersBlocq · 17 maart 2006 op 19:44
mmmmmmm………lèèèkker!
Carlien · 17 maart 2006 op 20:01
Ik wacht op een vervolg Chantal 😉
Leuke column!
sally · 18 maart 2006 op 00:09
hé shit, het doet me niks deze column. Ligt het aan mij? Word ik nu echt oud of…
Studente journalistiek, dat weegt ook wel mee.
Sorry chantal. Maar het zal je waarschijnlijk een worst zijn. 😉
Liefs Sally
Troy · 18 maart 2006 op 00:14
Opsturen naar de Rails zou ik zeggen. Ik vind de column niet helemaal af. Het mist spanning en vooral fantasie. Iets waar de gegeven situatie zich juist uitstekend voor leent.
Ma3anne · 18 maart 2006 op 07:41
Het begin van een goed opgebouwd verhaal is er…
maar hoe maak je zoiets nou af? 😛
Chantal · 18 maart 2006 op 09:15
@ Wright: Mijn alternatieve einde was dat hij naast me kwam zitten en vervolgens met een hoog stemmetje zegt: “Oh cosmopolitan, geweldig! Mag ik mijn horoscoop even lezen” 😛
@ Eddy: Nog een alternatiever einde: hij loopt op me af, vuurt twee gerichte schotten en vervolgt zijn weg door de trein… 😉
@ Sally: “Studente journalistiek, dat weegt ook wel mee.” Die opmerking snap ik even niet:-?
@ Ma3: Suggesties?
@ Allen: Bedankt voor de reacties :kiss:
wendy77 · 18 maart 2006 op 09:18
Ik vind hem heeeerlijk geschreven Chantal. Ik zou willen dat ik het zelf nog eens mee kon maken…zucht…
Mosje · 18 maart 2006 op 12:24
Een leuk stukje. En tegen degenen die vinden dat het niet af is zou ik willen zeggen: wat is er mis met een open einde? Het biedt je de mogelijkheid om zelf door te fantaseren en er een einde aan te breien. Kom op, niet te lui zijn als je leest.
Ma3anne · 18 maart 2006 op 12:31
@Chantal: ik denk dat jij geen suggesties nodig hebt. Gewoon af durven maken zo’n verhaal. Schrijven kun je!;-)
Dees · 18 maart 2006 op 18:24
Leuk en spannend opgebouwd. Ik ben het wel eens met een voorganger (weet ff niet meer wie), de laatste zin had niet gehoeven!
Edit: Bert dus, eens met Bert 😀
Mup · 18 maart 2006 op 21:52
Een open einde, zoals WB al zei, heeeerlijk!!! Ik ga even lekker fantaseren,
Groet Mup.
Nana · 19 maart 2006 op 14:37
Chantal, goed gedaan en juist hierbij past een open eind heel goed, laat ruimte voor eigen fantasie 🙂 😀
Myrte · 19 maart 2006 op 15:00
Tof geschreven! Leuke spanning. Ik herken het wel! Treinverhalen zijn altijd leuk. Het deed me een beetje denken aan dit gedicht:
(wel een heel ander uitgangspunt, maar ook over een treinliefde ;-))
Aan Rika
Slechts éénmaal heb ik u gezien. Gij waart
Gezeten in een sneltrein, die den trein
Waar ik mee reed, passeerde in volle vaart.
De kennismaking kon niet korter zijn.
En toch, zij duurde lang genoeg, om mij
Het eindloos levenspad met fletsen lach
Te doen vervolgen. Ach! geen enkel blij
Glimlachje liet ik meer, sinds ik u zag.
Waarom ook hebt gij van dat blonde haar,
Daar de englen aan te kennen zijn? En dan,
Waarom blauwe ogen, wonderdiep en klaar?
Gij wist toch, dat ik daar niet tegen kan!
En waarom mij dan zo voorbijgesneld,
En niet, als ‘t weerlicht, ‘t rijtuig opgerukt,
En om mijn hals uw armen vastgekneld,
En op mijn mond uw lippen vastgedrukt?
Gij vreesdet mooglijk voor een spoorwegramp?
Maar, Rika, wat kon zaalger voor mij zijn,
Dan, onder hels geratel en gestamp,
Met u verplet te worden door één trein?
(Piet Paaltjens, 1835-1894)