Ik word knettergek van het vrouwtje op de tweede verdieping. Betsie heet ze en zij heeft een oogje op mij. Dat mag duidelijk zijn. Maar ik niet op haar. Dan weer krijg ik van haar een mars en dan weer een nuts. Nuts, dat is wat ik van haar word. Allemaal lief bedoeld misschien, dat begrijp ik wel, maar ik denk dat er meer achter zit. Op een of andere manier heeft mijn presence een vreemde uitwerking op haar. Zoiets als vliegen op de stroop. Maar een ding is zeker. Ik word niet haar likkepot. Never.
Nu zag ik Betsie weer kletsen met een paar van die andere dolle ouwe bessies op de gang. En ik weet waar het over gaat. Dat zie ik aan de steelse lachjes en de oogopslagen. Allemaal gericht op mij. Op een manier dat ik het wel moet zien. Er is geen ontkomen aan. Niets verhullend. Dat is tactiek. Hoe ik dat weet? Onlangs had ik nog sjans met Sandra. De beste vriendin van Betsie. En die begon er ook al over? Smekend bijna. Ze spelen gewoon onder een hoedje met elkaar. Een gebreid hoedje. Maar ik weet intussen waar het allemaal om te doen is. Ja, ja.
Gelukkig ben ik bekend met al die oude trukendozen. Daarvoor hoef ik geen goochelaar te zijn. Het is allemaal zo doorzichtig. Voorwaardelijke liefde. Bah. En waarom? Ja. Ik weet het wel. Het draait allemaal om mijn zegeltjes. Zegeltjes die ik al tig jaar spaar. Van Douwe. My old mate. Een ware heksenjacht is er om mij ontketend. Een heksenjacht naar verloren lepeltjes. Ik doe er al lang niet meer aan mee. Lepelen is voor watjes.
Ik prik veel liever vorkjes. Dat ze daar nu eens mee afkomen. Dat zou ze sieren. Bejaarden zijn toch ook intussen geëmancipeerd. Die vrouwtjes mogen best wel eens wat meer initiatief tonen. Een vorkje prikken bij de nieuwe lunchroom en dan kunnen we het eens hebben over zegeltjes. De zegeltjes van Douwe.
3 reacties
Nachtzuster · 17 november 2013 op 00:03
Eerst hete seks in het bejaardenhuis, nu een Don Juan waar menig tandeloos wijfje naar hunkert. Je zou bijna uitkijken naar het moment dat je 80+ wordt! Leuk geschreven, maar iets teveel gezochte woordgrapjes, Harrie.
Libelle · 19 november 2013 op 14:05
Meralixe lei een verband tussen de hoeveelheid reacties en de kwaliteit van een column.
Is er een verband? Deze column is taalkundig correct en is een klein fictief verhaaltje, mooi afgesloten en ingekapseld met kleine spelinkjes.
Je neemt het voor kennisgeving aan en gaat over tot de orde van de dag. Er resteert verder geen behoefte aan een reactie, er zijn geen onfeitelijkheden of vragen, het prikkelt niet om eroverheen te bieden, het is goed zo. Het is gelijk een klaproos in de berm, hij mag er zijn maar het hoeft niet, een tussengebed in een kerk vol nonnen.
Harrie · 19 november 2013 op 23:21
Bedankt voor jullie reacties.