Tsunami

Ik ben niet bepaald vergevingsgezind. Wrok is mijn middelnaam. De term vergeven en vergeten is niet aan mij besteed. Wanneer ik mij verongelijkt voel is er voor mij maar één oplossing… Opkroppen. Zoals het een echte binnenvetter betaamd, blijf ik mijn rode action emmertje zorgvuldig vullen met alle aan mij geadresseerde misplaatste kritiek,
ongeïnteresseerdheid en ronduit kwetsende handelingen. Consequent als ik ben zal ik het vollopen natuurlijk ook geen enkele keer onderbreken met een vorm van protest of een poging tot zelfbescherming, tot dat moment. Dat moment is het moment van totale overstroming, mijn persoonlijke Tsunami. Het moment wanneer alle beschavingsgrenzen worden doorbroken, en al de vloed van onbegrip, verdriet en ongerechtigheid ieder wezen op zijn weg totaal overrompeld in al zijn kracht. Na dit natuurverschijnsel is uitgeraasd en mij met een gevoel van ontspanning en als een soort leeg omhulsel achterlaat, komt het object van mijn razernij langzaam bij na de stortvloed. Te laat om rede of enige vorm van beschaafdheid in het daarop volgende dialoog aan te spreken in mijn argumentatie, realiseer ik mij dat ik al mijn zorgvuldig gespaarde kaarten verspeeld heb. Triest dobberen zij rond in de plasjes van mijn Tsunami, doorweekt en onbruikbaar.
De intussen herstelde veroorzaker van deze explosie, kijkt mij met een vertwijfelde onschuldige blik aan. Als een klein fruitvliegje begint ze langzaam aan haar betoog.
Ik als de bokito-olifant ben totaal uit proportie tegenover het kleine en natuurlijk in dit verband onschadelijke insect. Maar men vergeet dat bokito slechts na in zijn ogen ontelbare ergernissen en teisteringen een eenmalige uiting van onvrede etaleerde.
De fruitvlieg oftewel de Drosophila melanogaster daarentegen leeft uitsluitend van rottend fruit waar het zich nestelt, voortplant, vermenigvuldigd in honderden nazaten die zich vervolgens verzamelen en als een enorme parasietenplaag hun tot dan toe zeer gastvrije medebewoonster het leven zuur maakt. En dit alles zonder aantoonbare kwade bijbedoelingen althans voor de buitenstaanders.
Traag besef ik de indrukwekkende almachtige mammoet dat ik niet voor niets ben uitgestorven. In deze wereld heeft men geen begrip voor een dier als ik, vreedzaam.
Tenminste wanneer de toch al niet zo hoge huisregels niet constant worden overschreden, opgerekt en opgefrommeld in de prullenmand worden teruggevonden.
De fruitvlieg daarentegen wordt gezien als zeer onschuldig en totaal ongevaarlijk beestje dat eens in de zoveel tijd als onprettig kan worden ervaren maar zich absoluut van geen kwaad bewust is.
Ik heb mijn strijd verloren. Terwijl ik een goed onderbouwde meterlange argumentatielijst had delf ik toch het onderspit. In een moment van onbedachtzaamheid, kroop de woede omhoog en ontketende de ongecontroleerde ‘terror’-orkaan die op geen enkele steun of begrip van omstanders kan rekenen.
Ik denk dat ik mijn mooie gekoesterde rode emmertje moet doorboren met een cocktailprikker. Dan blijft het zich vullen maar aan de onderkant ontsnapt de hoge druk dan toch van de massa en is de volgende overstroming slechts een stortdouche die misschien zelf wel als verfrissend en verhelderend kan worden ervaren. Ik weet het niet.