Tussen de oren

Mot, wat doe jij hier in mijn kamer? ‘Ik zag licht. Licht! En ik kon het gewoon niet weerstaan! De duisternis hierbuiten werd mij teveel en ik kon niet anders dan naar het licht vliegen, mijn enige redding!’ Ik sloeg hem dood met mijn vliegenmepper. Redding vind je nergens. Het is overal dezelfde ellende. Dat is de wijze les. Of de grote boodschap, net hoe je het bekijkt. Motten zijn allemaal even naief. De een na de ander vliegt mijn raam binnen en besluit uiteindelijk maar het raam dicht te doen, ondanks dat mijn grot daarna snel in een sahara verandert. Het is de ene ellende of de andere, er bestaan geen tussenwegen. Tussenwegen zit ook al ’tussen de oren’. Als ik mensen moet geloven liggen er aardig wat bergen onzin tussen een mens zijn oren. En toch heeft niet elk mens een groot hoofd. Afzichtelijk hoofden in overvloed, maar grot hoofden in geen wegen of velden te bekennen. Daar waar ik mijn ogen sluit, zijn ze er wel. Daar zijn ook katten met vleugels, vleugels met tuinslangen en slangen met klauwen.

Ik voel me de laatste tijd nogal leeg. Dat zou je niet zeggen met zo een groot hoofd als de mijne, maar toch is het waar. Zo waar als elk ander woord wat ik typ, maar dan met een saus van fictie erover heen. Hoe kan je hoofd het ene moment bomvol zijn en het andere moment een leeg glas? Omstandigheden. En als daar er weinig van zijn, dan is je hoofd gewoon een koppig en onvoorspelbaar ding. Het versiert de bovenkant van je nek, maar meer ook niet. Kon iemand maar mijn bed versieren. Maar hoe versier ik nu een mens, als er geen aangename mensen te vinden zijn?

Ezel, ezel, waar ben je nou? Ben je weer kippen aan het vangen met afgerichte vosjes? Of ben je de vosjes aan het bezwangeren met grasparkieten? Verveling is vervelend totdat het over gaat. Vervelende mensen verdwijnen als je zelf het loodje legt. Depressie verandert met een ietwat ander hoofd. Liefst een klein hoofd, want in een te groot hoofd zit teveel onzin opgepropt. Hoofden, hoofden, wat heb je ermee? Ik had liever een enkele slurf op mijn nek, zodat ik eeuwig pindanootjes kon eten en mensen in het gezicht kon slaan met enkel een klats van mijn slurf.

Ik zie een motje buiten vliegen. Het lijkt alsof hij mij aankijkt en ik begrijp meteen wat hij denkt. Hij komt niet naar het licht toe, want hij weet hoe bedriegelijk dat is. En als het geen illusie is, is het wel een ander soort illusie wat de pijn maar tijdelijk verdrijft. Uiteindelijk komt de realiteit toch wel bij je terug en slaat hij je tegen de vlakte. Hij doet zijn ding in de duisternis, omdat hij weet dat er geen ander ding bestaat. Ondanks alle duisternis vliegt hij vrolijk door de lucht. Liever vliegen in het duister, dan sterven in het licht.