Tussen Hemel en Aarde

Met deze tekst wil ik geen feiten geven, als het gaat om de dood. Ik weet er namelijk net zo min van als jij. Maar ik vind het wel fijn om mijn gedachten en gevoelens eens op te schrijven over de dood. Ik bedoel ermee te zeggen, we denken wel elke dag na over de dag van morgen, dus waarom niet eens over de dood. Ons hele leven is als het ware een reis en deze levensreis zou niet compleet kunnen zijn als er geen aandacht zou zijn voor onze laatste grote uitstap. Elke keer wanneer er in mijn omgeving iemand overlijdt, word ik geacht naar het leven te kijken. We hebben geen eeuwig leven, dat weet iedereen. Maar voor ons als nabestaanden rest wel de grote vraag, of er nog leven is na de dood?

Ik heb met mijn achterneef gesproken over het leven en de dood. Ik heb hem het volgende verhaal verteld: Toen mijn tante overleed een jaar geleden, zei ze tegen mij op haar sterfbed “bedankt, Chantal voor alles”. Ik had toen nog geen flauw idee waarover ze het had. Ik had nou niet bepaald een goede band met haar, zag haar hoogstens op verjaardagen en daar bleef het bij. Ik heb van jongs af aan de angst en jalousie in haar ogen gelezen. Mijn tante was er wel, maar bleef op de achtergrond. Ze was zichzelf voortdurend aan het vergelijken met haar zusje(mijn moeder) en van liefde, in het gezin uit haar jeugd, was weinig sprake. Ze was te moe om nog te vechten voor alles wat ze had. Haar huwelijk liep stuk, haar zoontje had een grote ontwikkelingsachterstand en zij zelf belande in de ziektewet. Toch heeft mijn tante nog de kracht gehad om mij na haar dood als een ziel of geest mij te komen bezoeken. Om mij het een en ander te vertellen. Ze heeft mij gevraagd of ik tegen mijn opa en oma wilde zeggen dat ze mijn oom moesten vergeven zodat haar zoon een goed leven kon krijgen. Ook wilde ze dat ik zou vragen aan mijn opa en oma of ze mijn moeder meer liefde wilde geven, omdat ze dat zelf nooit heeft gehad. En nu bang was om naar het eeuwige licht te kunnen, de eeuwige liefde en of God, omdat ze nooit geen echte liefde heeft ontvangen.

Nu kan je zeggen, hoe kom je erbij. Misschien heb je dat zelf wel bedacht, misschien zit het wel gewoon tussen je oren. Oké dat zou kunnen, maar ik kon bepaalde dingen onmogelijk weten en ik heb ze op de een of andere manier doorgekregen. Ik denk dan ook dat geesten wel degelijk bestaan en dat er dus leven is na de dood.

Natuurlijk is het dan raar dat er weinig onderzoek naar gedaan wordt, zoals mijn achterneef laatst aangaf. Ik zou ook wel met camera’s de dingen vast willen leggen. Duidelijke aanwijzingen willen hebben, willen bewijzen dat het werkelijk bestaat. Maar je kent dat wel, als je iets heel graag wil laten zien bijvoorbeeld aan je ouders iets wat heel belangrijk is, dan lukt dat vaak niet als het moment daar is.

Ook moeten wij ons is afvragen of wij wel weten wat dood gaan is? Gaan wij wel “dood” in de letterlijke betekenis van het woord? Of sterft ons lichaam af en gaat onze ziel verder? Een ziel moet in beweging blijven, omdat we in ieder geval willen dat ons leven echt is. Als onze ziel niet verder zou gaan, kunnen wij alleen maar gissen naar de toekomst en zou er geen verleden zijn. En intuïtief weten we dat we ons aan die beweging moeten overgeven. Een ziel zal dus ook in beweging moeten blijven om ons de dood te laten ervaren (zo ook bijvoorbeeld een bijna dood ervaring). Hieruit kun je opmaken dat een ziel of geest dus een tijdje, ik zeg niet voor eeuwig, zal moeten rondzwerven. Om zo ook de dood te ervaren, een toekomst te zien en een verleden te zien. Mijn tante bleef rondzwerven, omdat ze bang was. Ze wilde graag naar het eeuwige licht, God of liefde, maar kon dit niet vanwege haar verleden.

Mijn tante heeft mijn geloof in een hemel en ook in een hel versterkt. Maar niet zozeer voor na dit leven maar vooral in en tijdens het leven. De hel ervaar je dagelijks, je hoeft het nieuws maar aan te zetten en de nare, enge dingen komen je tegemoet. Ook als je in je naaste familie (bijvoorbeeld mijn tante) gaat luisteren kom je soms de naarste verhalen tegen. De mensen die dit overkomt, hopen inderdaad dat er een hemel is en twijfelen niet meer of er een hel bestaat. Maar als je zoals ik op dit moment elke dag onbezorgd kan leven, dan kun je de hemel voelen. Dan twijfel ik niet meer of er wel een hemel is, met al die lieve mensen en mooie dingen om me heen.

Dus wat ik in ieder geval wil meegeven, zoek niet constant naar antwoorden. De sleutel tot de dood ligt niet in de dood zelf maar in het leven. Zoals er in de dood ook sleutels kunnen liggen om het leven open te krijgen. Stel je open voor alles en je zult het zelf ervaren.